Aron en Aardappel / Josh Lacey, Momoko Abe ; vertaling [uit het Engels]: J.H. Gever

Dat Aron heel graag een huisdier wil zie je al op de schutbladen: Aron die met een lege halsband wandelt, eenzaam met een kattenspeeltje zwaait, naar een leeg hamsterrad kijkt, een lege vogelkooi optilt, door een lege vissenkom heen kijkt. Hij kijkt er ook vrij sip bij. Uiteindelijk gaat hij maar zijn knuffelbeer voorlezen.

Verlanglijst

‘Aron wilde dolgraag een huisdier’, maar zijn ouders gaan daar niet in mee: ze zijn te druk, allergisch, de tuin is te klein. Aron smeekt en smeekt, maakt tekeningen van potentiële huisdieren en schrijft op zijn verlanglijst: ‘een huisdier en verder niets’.

Cadeautje

Uiteindelijk geeft papa Aron een cadeautje: een aardappel. ‘Je wilde toch een huisdier. Dit is je huisdier’. Best een stom grapje, maar Aron is wel wat gewend en er niet van onder de indruk, legt de aardappel weg en gaat verder met dierentekeningen maken. Tot hij naar Aardappel kijkt en hem er verdrietig en eenzaam uit vindt zien.

Dikke vrienden

En dan begint het: wat Aron ook doet of speelt, Aardappel doet mee en gaat mee. Van een ritje in de door Aron gebouwde treinbaan, tot een bezoekje aan de bibliotheek. ‘Gek genoeg hield Aardappel vooral van piratenboeken’. Mooi daarbij is dat Aardappel op de illustraties meestal voorzien is van een bij de situatie passende hoed of muts. En bij de piratenboeken in de bibliotheek heeft hij zelfs een ooglapje. Aron en Aardappel zijn dikke vrienden en vermaken zich enorm samen.

Noodlot

Maar dan slaat het noodlot toe: Aardappel is verdwenen. Mama blijkt hem in de vuilnisbak te hebben gegooid omdat Aardappel inmiddels aan het schimmelen was geslagen. Aardappel wordt plechtig begraven in de tuin. Papa en mama willen Aron een hamster geven, maar Aron wil alleen zijn Aardappel.

Genoeg voor iedereen!

Maar dan, groeit er uit Aardappel een nieuwe plant, met uiteindelijk een heleboel nieuwe aardappels! ‘Genoeg voor iedereen!’ Aron gaat met zijn vader en moeder aardappels uitdelen en iedereen is er dolblij mee: van een baby in de kinderwagen tot een oud dametje. De postbode stopt zijn aardappel in zijn posttas en een jongetje gaat met drie aardappels jongleren. Op de het einde zie je allemaal kinderen vrolijk met hun aardappel spelen: er wordt geskateboard, gehoelahoept, gehinkeld en voorgelezen. Wat een geweldig huisdier!

Boekenlezers

Aron is op de retro-achtige illustraties een donker jongetje, met een mooie kroesbos, een brilletje en een kleuterlijfje waar zijn emoties van af spatten. Zijn vader is ook donker en met bril, moeder is wit met rood haar. Ook bij de andere mensen in het boek is er geen gebrek aan diversiteit. In de illustraties zijn kleine grapjes verwerkt, zoals de tweeling aan het einde die qua kleding, schoentjes en haarspeldjes wel heel veel weg heeft van de kippenvel veroorzakende tweeling uit de film The Shining. Wat ook opvalt is dat er behalve het bibliotheekbezoek sowieso op veel plekken boeken liggen en wordt gelezen of voorgelezen. Ook op de eigen site van de in Engeland wonende Japanse illustrator Momoko Abe zie je meteen al meerdere illustraties met boekenlezers en vertelt ze over zichzelf dat ze opgroeide in een familie van boekenwormen in een huis ‘gemaakt van boekenplanken’. Altijd heel mooi als er veel gelezen wordt in boeken(illustraties), en misschien nog wel het meest in die voor jongere kinderen. Zien lezen, doet lezen.

Dit vrolijke, aandoenlijk prentenboek staat in de Prentenboek Top Tien 2024 en is voor kinderen vanaf ca. 4 jaar.