Reis naar de maan / John Hare ; vertaald uit het Engels
Een schoolklas gaat met een schoolbus-achtige raket op schooluitstapje naar de maan. Een van de kinderen (in mijn hoofd een jongetje, maar het is niet duidelijk) blijft steeds een beetje achter. Op een gegeven moment gaat hij zitten en haalt hij zijn spullen tevoorschijn: een tekenblok en kleurkrijtjes. Op de maan is alles grijs, maar aan de hemel staat de aarde in al zijn kleurigheid: die gaat hij tekenen.
Achtergelaten
Op een gegeven moment dommelt hij in slaap. Tegen de tijd dat hij wakker wordt, is zijn klas verdwenen. Zo snel mogelijk volgt hij hun voetsporen en is hij nog net op tijd om de raket weg te zien vliegen. Hij gooit verschrikt zijn armen in de lucht, blijft een tijd beduusd zitten, maar gaat uiteindelijk maar weer zitten tekenen. Ik moest denken aan The Martian: de verfilming van het gelijknamige boek van Andy Weir waarin een astronaut op Marsmissie per ongeluk wordt achtergelaten op Mars en vier jaar moet zien te overleven, maar aangezien Reis naar de maan een prentenboek voor kleuters is zal dit verhaal vast een andere kant op gaan.
Buitenaardse wezens
Terwijl het jongetje zit te tekenen, duiken er wat wezens op die hem gadeslaan. Ze zijn precies even grijs als de maan en de goedigheid en vriendelijkheid straalt van ze af. Aanvankelijk schrikken ze van elkaar, maar het jongetje laat zijn kleurige tekeningen zien en de spanning is al snel verdwenen. Hij deelt zijn kleurtjes uit en kijkt wat sip naar het enige overgebleven krijtje (de grijze) terwijl de maanmannetje los gaan met de kleurtjes.
Het grijze krijtje
Als het jongetje uiteindelijk wordt opgehaald, krijgt hij een heel dikke knuffel van zijn begeleider. Maar vervolgens krijgt hij ook op zijn kop voor het ‘bekladden’ van de maan. Terwijl hij in opdracht de tekeningen (die de maanwezens hebben gemaakt) wegpoetst, hebben de wezens zich snel verstopt. Ze zwaaien het jongetje wel enthousiast uit: ieder met een gekleurd krijtje in de hand. Op de terugweg vindt het jongetje een mooi doel voor het grijze krijtje: zijn nieuwe vriendjes tekenen.
Tekstloos
Ik heb hier veel woorden gebruikt, maar de enige woorden in het boek vormen de titel: wat een prachtig tekstloos prentenboek is dit! Met mooie illustraties, ondanks het hele grijs, wordt een ontroerend verhaal verteld. Een boek voor jonge kinderen om regelmatig te bekijken.
Geef een reactie