…en ik ben er één van!

Afgelopen woensdag was ik aan het werk in een hok dat we de binnenexpeditie noemen. Ik was bezig met het bekijken van allerlei vieze, kapotte en versleten jeugdboeken om te beoordelen wat er mee moest gebeuren, toen een collega binnenkwam met de telefoon en zei dat het de CPNB voor me was. Ze zei er ook nog ‘Zo zo’ of ‘Nou nou’ bij of wellicht trok ze alleen een ‘Zo zo’- of ‘Nou nou’-gezicht. Dat kan ook. Ik dacht wel heel even aan de verkiezing, maar dan zou het NBD Biblion moeten zijn. Afgezien daarvan zou ik toch niet genomineerd worden, want ik ben maar gewoon van de vloer. Maar waarom zou iemand van CPNB mij dan bellen?

De dame aan de lijn zei dat ze goed nieuws voor me had en toen bleek het tòch om de nominatie te gaan. Ik was zo blij en verrast dat ik verbaasd ben dat ik de praktische informatie die ze me gaf überhaupt aankwam. Ik schreef haar naam en wat informatie op een papiertje en bedacht ondertussen wie ik allemaal ging appen / berichten, toen ze zei dat er een embargo op zat. Eigenlijk wel zo begrijpelijk: anders is het verrassingseffect er van af. Gelukkig ging het maar om een paar dagen.

Die paar dagen waren dan wel weer genoeg om te gaan bedenken dat ik het me misschien had ingebeeld (alleen was mijn briefje het bewijs dat dat niet zo was) of dat er een vergissing in het spel was: ze hadden per ongeluk iemand gebeld die juist niet was genomineerd, of ze hadden niet mij maar Mirjam moeten hebben. En wie zegt dat ik me niet valselijk heb voorgedaan als iemand die veel weet van kinderboeken, maar eigenlijk een fake is?

Gelukkig was het ineens maandag en om 16.00 uur was ik toch echt wel klaar met thuiswerk en de was en moest ik nog een uur wachten. Het leek mij het beste om mezelf maar buiten uit te gaan laten. Om 16.45 was ik terug. Nog een kwartier…. mijn man en ik zijn gaan Mario Karten, terwijl we ondertussen op telefoon en mail letten. Later vroeg mijn zoon hoe het kon dat we midden in een potje Mario gestopt waren.

In ieder geval, toen het nieuws bekend werd en er dus geen vergissing in het spel bleek te zijn maar ik ècht genomineerd was, ontplofte al snel mijn telefoon met alle ontzettende lieve berichten die er urenlang binnen kwamen. En wat een mooie woorden in het bericht! Ik heb me eerlijk gezegd nog nooit zo geliefd en gewaardeerd gevoeld als gisteren.

Wat alles nog leuker maakt is dat de andere twee genomineerden ook heel tof blijken te zijn. Van Roos Visser van Bibliotheek Den Haag had ik eigenlijk al van tevoren bedacht dat het volkomen terecht zou zijn als zij genomineerd zou worden. We kennen haar natuurlijk allemaal van Lezen Nou!. Annette Janssen van Babel Den Bosch kende ik nog niet, maar ik heb al heel enthousiaste geluiden uit Brabantse hoek gehoord. Wat fijn om met zulke leuke mensen genomineerd te zijn, dan is het ook helemaal niet erg om van ze te verliezen. Of zoals Roos voorstelde: we gaan een keer met zijn drieën ‘koffie doen en de wereld veroveren’, dus dat zit wel snor.

In de backoffice van veel bibliotheken werken fantastische leesbevorderaars die zich met hart en ziel inzetten om kinderen met allerlei projecten (met plezier) aan het lezen te krijgen en te houden. Maar het is ook superbelangrijk dat er enthousiaste en deskundige leesbevorderaars op de vloer werken, voor al die kinderen (en ouders) die schoorvoetend dat stapje over de bibliotheekdrempel hebben genomen. Ik ben dan ook echt heel blij dat ik als eerste medewerker van de vloer voor deze prijs genomineerd ben!