Briefjes voor Pelle / Marlies Slegers ; met illustraties van Linde Faas

Omdat ik me vooral op nieuwe boeken concentreer, en bij lange na niet alles kan lezen wat ik zou willen lezen, schiet er altijd van alles doorheen. Zo ook dit boek, waarover in sinds verschijnen in 2020 alleen maar lovende dingen heb gehoord. Maar met de Grote Vriendelijke 100 erbij, en de vraag ‘Welke heb je nog niet gelezen?’ ontfutselde mijn man mij een cadeautip en gaf het me met kerst, of Sinterklaas. Dat weet ik even niet meer. En nu heb ik het eindelijk lekker alsnog gelezen.

De twaalfjarige Pelle woont met zijn moeder. Zijn vader is een jaar daarvoor overleden en ze zitten een beetje vast in hun rouw. Het leven staat een beetje stil. Moeder is een wat grauwe, binnen rokende, schaduw van zichzelf geworden en de hoogbegaafde Pelle probeert zijn gevoel zoveel mogelijk te onderdrukken door op momenten dat verdriet, paniek of boosheid de kop opsteekt, heel hard wetenschappelijke feitjes en berekeningen in zijn hoofd op te sommen. Vooral over dieren en het heelal.

Als zijn vader precies een jaar dood is, geeft Pelle’s moeder Pelle een schoenendoos. Ze weet niet wat erin zit, maar heeft zijn vader beloofd de doos te geven als hij precies een jaar dood is. In de doos zitten, zoals de titel al weggeeft: briefjes.

De briefjes zijn genummerd en dienen in volgorde gelezen te worden, eentje per week, en als er opdrachten zijn is het de bedoeling dat Pelle die ook uitvoert. De opdrachten, dingen die Pelle anders echt niet zou doen, die ver uit zijn comfortzone zijn, schudden het leven van hem, maar ook van zijn moeder, flink op. Het brengt ze naar buiten, het brengt ze nieuwe mensen, het brengt ze lichtpuntjes en terugkerend leven in de brouwerij. En dat is waarschijnlijk precies wat de bedoeling van Pelles vader was. Plus lieve woorden, troost en Pelle vaderlijke wijsheden meegeven voor het leven.

Briefjes voor Pelle is een boek waar je direct ingezogen wordt, en ondanks het verdriet niet zo zwaar is als je zou denken, want Pelle is een heel leuk mannetje. Ik had veel ‘oh jochie toch’-momenten. Bovendien gaat het boek van zwaar (maar zeker niet te) naar steeds een beetje beter en vrolijker. Al gebeuren er toch ook weer heftige dingen, maar inmiddels staan er een paar hele fijne mensen om Pelle en zijn moeder heen. En dat is heel belangrijk. Wat een mooi en lief, troostrijk en hoopgevend verhaal. Het deed me glimlachen, en traantjes wegpinken. Ik ben blij dat ik het alsnog gelezen heb.