Schildpadden tot in het oneindige / John Green ; vertaald uit het Engels: Aleid van Eekelen-Benders

Aza Holmes (consequent ‘Holmesy’ genoemd door haar enige en beste vriendin Daisy) heeft het niet makkelijk: haar vader is een paar jaar eerder onverwacht overleden en ze lijdt aan angsten en dwanggedachtes: continu, en soms in zeer ernstige mate, is ze ervan overtuigd dat ze akelige bacteriën heeft opgelopen die haar ziek zullen maken en haar dood zullen betekenen. Daartussendoor huppelt de schijnbaar immer vrolijke en altijd pratende Daisy, een enthousiast schrijfster van Star Wars fanfictie, die geen moeite lijkt te hebben met de problemen van haar vriendin.

Voorvluchtig

Het wordt pas echt ingewikkeld als Aza en Daisy langsgaan bij een vroegere vriend van Aza, Davis, nadat ze in het nieuws hebben vernomen dat zijn vader, een paar uur voordat hij gearresteerd zou worden wegens fraude, op de vlucht is geslagen. Het is Daisy eigenlijk te doen om de beloning voor de gouden tip betreffende zijn verblijfplaats, maar voor Aza, die min of meer is meegevoerd door Daisy, ligt dat heel anders.

Erfenis

Aza en Davis vinden elkaar in de vroegere vriendschap, in het feit dat ze allebei een ouder hebben verloren (Davis zijn moeder) en in hun eenzaamheid. Davis en zijn jongere broertje zijn verlaten door hun voortvluchtige vader en het is algemeen bekend dat, mocht hij overlijden, de gehele erfenis naar zijn huisdier gaat: een tuatara. En niets naar zijn zonen. Hoewel het landgoed zijn bediendes heeft, is er niemand die als een ouder voor de jongens fungeert.

Lastig

Aza glijdt ook verder af: bij een relatie komt ook lichamelijk contact kijken en dat levert een groot gevaar op wat betreft het uitwisselen van bacteriën. Ook heeft ze eindelijk wat fanfictie van Daisy gelezen en daarin komt een personage voor die de beste vriendin is van een hoofdpersoon, maar tevens een buitengewoon lastig persoon: egoïstisch en een blok aan ieders been. Aza herkent zichzelf hierin en is daar zeer ongelukkig over. Bovendien heeft Daisy een vriendje en daardoor veel minder tijd voor Aza.

Vriendschap

Zo, dat zijn een hoop drama’s bij elkaar, maar zoals altijd heeft John Green hele ‘echte’ en ook geestige hoofdpersonen neergezet. Niet alles is ellende, het is ook vaak erg grappig. Intelligente pubers zijn het, die er op los filosoferen en discussiëren en die sociale media gebruiken voor citaten, gedichten en overpeinzingen. De problemen van Aza zijn wel heel zwaar en zorgwekkend en geven een goed kijkje in het hoofd van iemand met een obsessief-compulsieve stoornis (OCD), waar John Green zelf ook onder gebukt gaat. En ondertussen is er steeds de vraag: waar is de vader van Davis? Wat was zijn plan? Hoe loopt het af? Komt het goed met Aza, met de vriendschap met Daisy, en de relatie met Davis? Voor mij was eigenlijk het belangrijkste, de rode draad, de vriendschap tussen Aza en Daisy. En het is van harte te hopen dat mensen die het moeilijk hebben, hun eigen Daisy hebben, in welke vorm dan ook.

Een prachtig en typisch John Green boek, zonder dat hij in herhaling is gevallen.