Niemand ziet het / Dolf Verroen ; met tekeningen van Charlotte Dematons
Dit boek valt meteen met de deur in huis: ‘Natuurlijk wist ik dat ik homo was, maar ik durfde er met niemand over te praten.’ Dat is in deze tijd al niet makkelijk, maar dit verhaalt speelt vlak na de Tweede Wereldoorlog. Niemand ziet het lijkt wel een vervolg op het prachtige kinderboekenweekgeschenk van Dolf Verroen Oorlog en vriendschap (ik was ervan overtuigd dat ik daar over geblogd had, maar ik las het een jaar voordat ik met mijn blog begon [voor aan mijn dochter]), één van de allermooiste kinderboekenweekgeschenken. Hoewel Charlotte Dematons beide hoofdpersonen heeft afgebeeld als mini Dolf Verroentjes blijken ze verschillende voornamen te hebben. Beide boeken hebben wel autobiografische elementen.
Gymnasium
De 13-jarige Victor zit in de zevende klas: een soort verlengde lagere schooltijd om kinderen beter klaar te stomen voor het vervolg. Volgens de meester kan Victor wel naar het gymnasium, als hij maar heel hard zijn best doet. Victor wil op zich wel, maar hij is nogal een dromer. Dat heel erg zijn best doen wil niet zo goed lukken. Maar als hij niet naar het gymnasium kan, zal hij waarschijnlijk moet gaan werken en ook daar heeft hij niet zoveel zin in.
Geheim
En ondertussen speelt ook altijd in zijn hoofd dat hij een geheim heeft, dat hij aan niemand kan vertellen: hij valt op jongens. Hij voelt zich ook anders dan anderen. Hoewel hij op jongens valt, kan hij beter door de deur met meisjes: die lopen niet zo stoer te doen en zijn een stuk zachtaardiger. Aan de andere kant: sommigen willen weer met hem zoenen. En wat moet je dan?
Meisjesboeken
Een veelzeggend stukje in het boek is die waarbij Victor naar de schoolbibliotheek gaat en een spannend boek kiest over een paar jongens die een reis naar Noorwegen gaan maken. De chagrijnige schoolbibliothecaris pakt het af en geeft hem twee ‘meisjesboeken’: ‘Lezen. Dan leer je ook eens hoe meisjes denken.’ Wanneer hij later tegen haar zegt dat hij ze heel mooi vond en in één ruk had uitgelezen, kijkt ze naar hem ‘alsof ze iets vreemds zag’ en krijgt hij nooit meer meisjesboeken. Mijn bibliothecarishart moest er een beetje van huilen.
Hoe verder?
Je vraagt je steeds af hoe het verder met hem moet: kan hij iemand in vertrouwen nemen? Gaat hij het überhaupt aan iemand vertellen? En zo ja, komt hij dan erg in problemen? Ik zal niks spoileren maar het boek wijkt af van de werkelijkheid heb ik vernomen in een een heel mooi interview van Pjotr van Lenteren met Dolf Verroen in de Volkskrant.
Griffel
Dolf Verroen weet hier weer met korte zinnen een heel mooi verhaal neer te zetten. Of je nu een Dolf Verroen in Victor ziet of niet, het is een levensechte jongen die je van harte het beste toewenst. Niemand ziet het was dit jaar genomineerd voor de Thea Beckmanprijs genomineerd (gisteren is de winnaar bekend gemaakt: Verboden te vliegen van Martine Letterie) en won dit jaar een Zilveren Griffel. Op 29 september kan dat zelfs nog een Gouden Griffel worden.
Geef een reactie