Het verlangen van de prins / Marco Kunst ; met illustraties van Marieke Nelissen
Heel lang geleden, het moet iets van 2004 zijn geweest, kwam er een poppenspeler in de bibliotheek. Aan mij om hem te ontvangen en de middag te begeleiden. Er staat me niet zo heel veel meer van bij, behalve dat de poppenspeler vertelde dat een vriend van hem een boek had geschreven en dat ik dat echt moest lezen. Ik reageerde op gepaste wijze: ‘Oh, wat leuk. Ik zal eens kijken’ of iets dergelijks, maar was dat eigenlijk niet van plan. Tuurlijk probeert hij het boek van een vriend te promoten. Hartstikke lief, maar het zal wel niks zijn. Ik had nog nooit van die schrijver gehoord en er waren zat mooie boeken die ik echt wilde lezen. De poppenspeler was echter heel volhardend: hij kwam er zeker nog twee keer op terug. En het boek werd mijn niet aangeraden, het werd mij op het hart gedrukt. Nou voorruit, uiteindelijk was ik echt van plan me te verdiepen in het boek en zowaar: hadden we het net nieuw in collectie. Het was Gewist van Marco Kunst.
De poppenspeler had gelijk: het was een fantastisch boek! In de jaren daarna las ik Isa’s droom, Vlieg!, Kroonsz, en De Waterwaack van Natterlande. Dat ik over geen daarvan hier heb geschreven komt omdat ik mijn blog in november 2017 ben begonnen, en ik alles voor die tijd gelezen heb. Aan gebrek aan enthousiasme van mij over die boeken lag het zeker niet. Hoogste tijd dus voor een boek van Marco Kunst hier, en misschien wel de (in mijn ogen) mooiste tot nu toe: Het verlangen van de Prins.
Huize landvast
Als piepklein jongetje spoelt Lode met een bootje aan een strand. Een visser vind hem en brengt hem naar het kindertehuis Huize Landvast, een huis met veel geboden en verboden en weinig plezier, waar hij al zeven lange jaren verblijft. Zijn leven krijgt pas kleur als de Indonesische oma Walyu in de keuken van het tehuis komt werken: een lieve, geheimzinnige, sprankelende oudere dame, die daadwerkelijk om de kinderen lijkt te geven, ze stiekem lekker eten geeft en prachtige verhalen vertelt over het land waar ze vandaan komt. Als ze op een avond een verhaal vertelt over een woedende prins en kwade krachten, lijkt dat wel heel erg aan te sluiten bij de steeds terugkerende droom die Lode vaak heeft. Zowel oma Walyu als Lode willen hier meer van elkaar over weten. Maar op dat moment worden ze betrapt. Wegens ‘vreterij, voortrekkerij en walgelijke verwennerij’ wordt oma Walyu op staande voet ontslagen en de aanwezige kinderen worden gestraft met een week geen eten. Lode wil niet langer in Huize Landvast blijven en daarom zal hij moeten zien te ontsnappen. Ook hoopt hij oma Walyu te vinden zodat zij hem misschien meer kan vertellen over waar hij vandaan komt.
Driemaster
Het ontsnappingsplan werkt goed, maar daarna wordt het lastiger. Lode wordt gezocht, heeft geen eten, en geen verder plan. Als er een prachtige antieke driemaster de haven binnen vaart: Het verlangen van de prins, (toevallig precies zo een als aan het kettinkje dat Lode om zijn hals had hangen toen hij aanspoelde: zijn enige bezit) en de kleurrijke bemanning het schip omtovert tot een circustent voor een voorstelling, besluit Lode dat hij aan boord moet. Hij verstopt zich in een opgerold zeildoek, maakt een bizarre circusvoorstelling mee, valt in slaap en droomt over de prins. Als hij wakker wordt bevindt hij zich in een behoorlijk benarde positie en zal wel eens te pletter kunnen vallen als de zeilen gehesen gaan worden. Gelukkig wordt hij gered door het meisje Tulp en maakt hij algauw kennis met meer mensen op het schip.
Vloek
Voor Lode’s gevoel is hij op een geweldige plek terecht gekomen, na al die ellendige jaren in Huize Landvast. Helaas wordt hij door de bemanning uit de droom geholpen: het schip is vervloekt. Wie aan boord van het schip over de prins droomt kan het schip nooit meer verlaten, en Het het schip wordt regelmatig bestookt met dramatisch weer en zeemonsters. Een deel van de bemanning heeft alle hoop verloren. Lode is echter nog fris en hoopvol, probeert zoveel mogelijk te weten te komen over de vloek en koppelt de informatie aan de verhalen van oma Walyu. Samen met enkele bemanningsleden waarmee hij bevriend is geraakt, probeert hij te bedenken hoe ze de vloek kunnen opheffen en de kapitein in hun plannen mee kunnen krijgen. Hun plannen zijn echter niet zonder gevaar.
Nieuwe klassieker
Ik heb heel erg genoten van dit boek waar van alles in zit: een heerlijk spannend sprookjesverhaal met geweldige ingrediënten (de vloek, het oude schip, het bizarre weer, de reis [die voor de in zichzelf teruggetrokken kapitein al 300 jaar duurt]), kleurrijke personages, humor en zelfs een stukje koloniaal verleden. De prachtige illustraties van Marieke Nelissen maken alles nog mooier. Ik denk dat ik die van de kapitein, dik ingepakt, houding en blik in zichzelf, leunend op zijn stok, met zijn lange rode haar wapperend in de wind, de mooiste vind. Of toch die van de enorme walvis die het schip aanvalt. Ach, oordeel zelf maar. Wat mij betreft is dit een nieuwe klassieker die heel veel (voor)gelezen mag worden.
Geef een reactie