Vosje / Edward van de Vendel, Marije Tolman

Valt er nog iets te zeggen of te juichen over Vosje dat nog niet gezegd of gejuicht is? Vast niet. Maar dat weerhoudt mij niet om ook nog even te juichen, want ik heb het nu pas gelezen/bekeken/bewonderd.

Vosje is een speels jong Vosje dat vrolijk speelt en rond rent in bos- en duingebied tot hij tweede paarse vlinders achterna springt en beroerd (en bewusteloos) terecht komt. Zijn leven trekt als een droom aan hem voorbij.

Halverwege de droom fietst er een persoontje het verhaal in (een klein mens, aldus Vosje: want dit exemplaar lijkt ongevaarlijk en is vrij klein). Van de illustraties straalt af dat de kleine mens graag in de natuur fiets en zo nu en dan stopt om mooie foto’s te maken. In de droom komt Vosje met zijn hoofd klem te zitten in een glazen pot en de kleine mens redt hem uit deze penibele situatie.

De droom eindigt bij de paarse vlinders en de sprong. Vosje ziet zichzelf bewusteloos liggen. De kleine mens die weer aan het fietsen is in de duinen vindt hem en pakt hem voorzichtig op. Een stoet van allerlei dieren die door het hele boek ook aanwezig waren op de prenten, volgt hen met hangende kopjes. Is Vosje dood? Gelukkig bedenkt Vosje zelf hoe het afloopt.

Vosje is prachtig geïllustreerd: met allerlei dieren, maar de vosjes zelf zijn knal-fluoricerend oranje en knallen daarmee van de prenten af. De bossen en duinen op de achtergrond zijn soms foto’s in groentinten en soms getekend op een zandkleurige ondergrond. Alles ziet er heel vriendelijk en liefdevol uit.

Wat een ontzettend lief en schitterend verhaal in woord en beeld over natuur, opgroeien en zorgen voor elkaar! Terechte winnaar van Zilveren Griffel en Zilveren Penseel, en inmiddels ook genomineerd voor de Vlaamse Boekenleeuw.