Die eland is van mij / Oliver Jeffers ; vertaling [uit het Engels]: Berd Ruttenberg

Als jongetje Wilfred een eland tegenkomt, besluit hij dat de eland van hem is en geeft hem meteen de naam ‘Marcel’ (die hij met een labeltje aan zijn gewei hangt). Ook legt hij Marcel een heleboel regels op. Marcel lijkt zich aan de meeste van die regels goed te houden, maar op de illustraties is te zien dat dat alleen door puur toeval komt: Marcel lijkt onverstoorbaar zich nergens wat van aan te trekken en is alleen geïnteresseerd in het plukken en eten van appels.

Als Wilfred en Marcel op een dag een oudere dame tegenkomen, lijkt ook zij te denken dat de eland van haar is. Zij roept hem enthousiast bij zijn naam (een heel andere naam dan Marcel). Wilfred brult nog dat de eland van hem is, maar de eland kiest voor de oudere dame (op de illustratie is te zien waarom: de eland loopt naar de appel die zij in haar hand heeft).

Verbolgen loopt Wilfred weg, maar valt en raakt hopeloos verstrikt in zijn eigen lange touw dat hij altijd bij zich heeft om de weg terug naar huis te vinden. In de knoop en eenzaam ligt hij in het bos terwijl de nacht valt. Tot … Marcel hem komt redden! (Marcel sjokt toevallig langs, ziet een appel naast Wilfred liggen en terwijl hij bukt om de appel op te rapen haakt zijn gewei in het touw en ontzet Wilfred). Wilfred is natuurlijk dolblij en versoepelt zijn regels flink.

Oliver Jeffers maakt prachtige prenten en enorm grappige/mooie verhalen. Vaak met onderliggende boodschap. Ook illustreert hij bij de teksten van anderen, zoals bijvoorbeeld bij De krijtjes staken! van
Drew Daywalt dat een Zilveren Griffel won in 2015 en in 2016 in de Prentenboeken Top 10 zat. Die eland is van mij is ook weer een bijzonder grappig prentenboek, waarbij tekst en illustraties je toch een beetje wat anders vertellen. Won recentelijk een Zilveren Griffel.