Wen er maar aan / Maike Meijer

Vorig jaar een grote hit, bestseller, genomineerd voor de NS publieksprijs. Het leek me een grappig boek, over een vrouw in mijn levensfase (een oud wijf aan het worden), ik vind Maike Meijer ook heel geestig en zette het boek daarom op mijn ellenlange te-lezen-lijst. Maar toen mijn beste vriendin het aanraadde heb ik het meteen maar gekocht. Ik dacht dat het een ietwat overdreven autobiografisch verhaal was, maar het was dusdanig pijnlijk (en lachwekkend), dat ik daar gauw van terug kwam. Uit interviews begrijp ik toch dat het gebaseerd is op haar eigen leven. In dat geval ga ik voor hysterisch overdreven licht autobiografisch.

Voor wie Maike Meijer nog niet kent (of haar eigenlijk wel kent, maar heel slecht is in namen onthouden): Maike Meijer is actrice en scenarioschrijver. Samen met Margôt Ros schreef en speelde ze samen zo’n 80 verschillende types in de kantoorcomedy Toren C. Mochten daar geen belletjes van gaan rinkelen, dan is de kans groot dat je haar kent als de moeder in de Jumbo-reclames (met Frank Lammers als vader).

Uitgerangeerde actrice M. houdt haar perikelen in een dagboek bij. Al tien jaar probeert ze wanhopig rollen te krijgen (daarbij omhooggehouden door een uitkering die haar ontnomen dreigt te worden), maar ze mag al blij zijn als een rolletje als lijk krijgt dat één tel in beeld is. Ze wil zo graag dat haar bijna volwassen zoon trots op haar is, maar zijn sarcastische opmerkingen doen anders vermoeden. Ze ziet enorm op tegen de dag dat hij het huis zal verlaten. Relatie en seksleven met echtgenoot Koos lopen ook buitengewoon stroef, en het verval van haar lichaam krijgt ook de nodige aandacht. Vooral dat laatste is niet alleen in woord, maar ook uitgebeeld in hilarische tekeningen door Maike Meijer zelf.

M. roept verschillende gegevens bij me op. Aan de ene kant dacht ik steeds: ‘Mens, houdt hier mee op! Ga wat anders doen! En overdrijf niet zo’, en aan de andere kant is ze zo grappig en aandoenlijk (en soms pijnlijk herkenbaar) dat je toch heel hard hoopt dat het allemaal een beetje beter voor haar zal worden (ook al is het eigenlijk allemaal ook weer niet zo erg). Ik heb dit boek heel snel uitgelezen en er vaak hard(op) om gelachen: in de trein, thuis op de bank terwijl mijn dochter op de andere bank een livestream lag te kijken en mee moest lachen omdat ik zo hard moest lachen. Ik weet niet of ik na dit boek klaar ben voor de overgang, maar als we toch per se ouder moeten worden en aftakelen, dan kan dat het beste met humor.

In een artikel op Nouveau.nl lees ik dat Maike Meijer aan een opvolger en verfilming schrijft, en trouwens toch ook dat ze meer gemeen heeft met hoofdpersoon M. dan je zou verwachten. Hoe het ook zit: ik kijk alvast uit naar het volgende deel en de verfilming.

*Uitgegeven in eigen beheer