Mijn dubbele jaar 2020 : Corona beheerste ieders leven en ik won een prijs

2020 zal een jaar zijn dat in ieders geheugen gegrift zal staan: het jaar waarin we allemaal iets meemaakten wat we nooit hadden meegemaakt en nooit hadden willen meemaken: een pandemie. Voor mij was het ook het jaar waarin mij iets overkwam wat ik, net zoals een pandemie eigenlijk, nooit had verwacht: ik won een prijs. Ik werd in juni uitgeroepen tot NBD Biblion Jeugdspecialist 2020!

MIA

Het jaar begon voor mij met een nieuw rooster en een min of meer nieuwe functie. Ik was geen Medewerker Informatie en Advies meer (ook al stond dit op mijn contract: niemand noemde het zo. Iedereen noemde ons WIMmer: Wandelende Informatiemedewerker), maar Medewerker Informatie en Activiteiten. Dat klinkt bijna hetzelfde, maar het verschil zat hem er vooral in dat ook de klantenservicemedewerkers nu MIA waren. En de oude (opgeleide) MIA’s/WIMmers nu ook klantenservice erbij deden.

Onbekommerd

Ver weg op de wereld was er een enge, nieuwe, besmettelijke ziekte opgedoken. Het was veel in het nieuws, maar gelukkig voor ons ver van ons bed. De Nationale Voorleesdagen kwamen en ik las twee maal voor in een behoorlijk druk theater: de ene dag Moppereend en andere eenden, de andere dag andere leuke prentenboeken uit de Prentenboek TOP10. Er was limonade en lekkers en we gingen knutselen met de kinderen. En we hadden geen idee dat dat meteen voorlopig de laatste keer was dat we zo onbekommerd bezig waren met een feestelijke activiteit.

Sluiten

Eind februari werd de eerste coronabesmetting in Nederland vastgesteld en begin maart werd bekend dat een medewerker van Nike in Hilversum besmet was. Meerdere bedrijven sloten. En ineens was het wel heel dichtbij. In de tweede week van maart besloten sommige bibliotheken uit veiligheidsoverwegingen te sluiten. Steeds meer bibliotheken volgden dit voorbeeld. Onder het frontofficepersoneel van bibliotheken die niet sloten was er steeds meer zorg: wij stonden in de frontlinie. Hoe bleven wij veilig? Na een weekend van stress hierover kwam het verlossende woord: alle bibliotheken moesten sluiten.

Thuis

Een tijd ging ik niet naar mijn bibliotheek: ik woon twintig kilometer bij mijn bibliotheek vandaan en mijn treinreis naar een gesloten bibliotheek leek mij niet onder ‘noodzakelijke reizen’ vallen. Ik probeerde vanuit huis mijn collega’s op te porren boeken te tippen uit de Online Bibliotheek: korte tekst en liefst een foto van betreffende collega en als het kon met het boek. Zo konden we onze bezoekers laten zien dat we er nog waren én de Online Bibliotheek promoten. Meerdere collega’s stuurden (vaak meerdere) leuke tips en foto’s. Ik plaatste ze op onze socials en de berichten werden bovengemiddeld veel geliked. Ik denk dat onze bezoekers het inderdaad fijn vonden onze bekende gezichten te zien. Verder hield ik mij bezig met het volgen van cursussen. Op mijn eigen accounts deelde ik mijn blogs van boeken die in de Online Bibliotheek te vinden waren en op Twitter plaatste ik dagelijks een foto van mijn outfit onder de hashtag #watzalikvandaagaantrekkennaardewoonkamer. Thuis was mijn streven het voor iedereen zo gezellig mogelijk te houden, in de hoop dat mijn kinderen ooit op deze tijd kunnen terugkijken als in ieder geval een gezellige tijd thuis.

Op de fiets

Toen ik hoorde dat mijn collega’s die nijver de bibliotheek aan het schoonmaken waren veel oude en kapotte boeken uit de jeugdkasten hadden gehaald, en er ook een nul-lijst was gelopen, begon het bij mij te kriebelen: hoogste tijd dat ik toch maar eens naar de bibliotheek zou gaan om een eindoordeel over deze boeken te vellen. Met de trein was nog steeds niet de bedoeling, dus één keer per week pakte ik mijn verroeste omafiets en fietste de twintig kilometer naar Hilversum om me daar een lange dag terug te trekken in een hok met een pc, een ‘verwijderd werk’-stempel en bergen zielige jeugdboeken. Het grootse deel heb ik afgeschreven, maar ook een fiks deel ging voor een opknapbeurt naar ‘de plak’. Enkele boeken kregen een tweede kansen en mochten in de collectie blijven.

Genomineerd

Het was in dat hok dat op een dag in mei een collega mij de telefoon kwam brengen: ‘Het is voor jou: de CPNB’ en ik te horen kreeg dat ik één van de drie genomineerden was voor NBD Biblion Jeugdspecialist 2020. In mijn hoofd heb ik dat twee weken voor mezelf moeten houden, maar nu ik de zaken terug bekijk, blijkt het nog geen week te zijn geweest toen het landelijk bekend werd gemaakt. Het was een enorme eer voor mij, wel vroeg ik me af waar ik dat nou aan had verdiend. Winnen zou ik niet, dat wist ik zeker. Maar dat gaf helemaal niet, zeker niet toen ik online de andere genomineerden sprak: behalve dat ze geweldig werk doen, bleken ze ook nog eens beiden enorm leuk en aardig te zijn. Ik ben best wel goed in verliezen, maar al helemaal als het van leuke mensen is.

Weer open

Half mei mochten de bibliotheken weer open. Ik werd niet ingedeeld op de vloer: ik zou “te klantvriendelijk” zijn. Adviseren en informatie geven was niet de bedoeling. Het ging nu om handhaven: met de handen op de rug mensen op de regels wijzen. Een beperkt groepje mensen werkte op de vloer. Vanaf juni werden alle MIA’s weer op de werkvloer ingedeeld, met strikte scheiding van diensten: je deed klantenservice, jeugdafdeling of volwassenafdeling. Helaas werd ik voor de hele maand nul keer op de jeugdafdeling ingedeeld.

Gewonnen!

Op 11 juni kwamen twee mensen van CPNB langs om filmopnames met mij te maken: dat zouden ze bij alle drie de genomineerden komen doen hadden ze me laten weten. Hoewel ik helemaal geen fan ben van gefilmd worden, viel het eigenlijk heel erg mee: het waren leuke mensen, met goede vragen. En als ik ergens graag over praat is het mijn werk en kinderboeken. Het was een gezellige middag die totaal verrassend voor mijn eindigde toen na het filmen de jury langskwam en mij liet weten dat ik de winnaar was van. Totaal flabbergasted en blij ging ik die avond naar huis met de grote bos bloemen die ik gekregen had (en het bord dat ik eigenlijk beter in de bibliotheek had kunnen achterlaten). Onderweg kwam ik een oudere man tegen die mij lachend aankeek en ‘Prachtig!’ zei. Ik had geen idee of hij het over de bloemen had of over mijn stralende hoofd.

Waardering

Ik moest het nog even voor me houden (wat me aardig gelukt is), maar twee weken later werd bekend gemaakt dat ik gewonnen had. Wat een bak felicitaties en waardering kreeg ik over me heen! Vooral via sociale media, maar ook met de post en met heel veel bossen bloemen. De zomer was heet: helaas hielden die het niet lang vol. Na alle waardering van eigen collega’s, vrienden, familie en mensen uit de bibliotheekwereld, kwam nog een lange periode van lieve woorden en felicitaties van bezoekers van eigen bibliotheek. Vooral dat laatste zorgde ervoor dat mijn twijfels over de prijs (Was ik die wel echt waard?) flink verminderde: zij kenden me. De mensen die ik vaak had geholpen zeiden dat ze het er mee eens waren en dat het volkomen terecht was.

Uitnodigingen

Veel leuke uitnodigingen stroomden binnen. De volgorde ben ik kwijt, maar zowel Bibliotheekblad als tijdschrift Lezen namen een telefonisch interview met mij af en stuurden een fotograaf naar de bibliotheek voor een fotoshoot. Bibliotheekblad plaatste mij zelfs op de cover. De wethouder kwam mij bloemen brengen in de bibliotheek en een plaatselijk krant kwam dat vastleggen. Ik was te gast bij Frits Spits in de Taalstaat, schreef mee aan een artikel in tijdschrift Meertaal (moet nog verschijnen), werd opgenomen in de redactie van het nieuwe leespleziertijdschrift Lequ! en in de Kinderboekenweek mocht ik aanschuiven bij Koffietijd om te komen vertellen over een aantal

Verwijderd

In juli en augustus stond ik dan wel een paar keer ingedeeld op mijn jeugdafdeling, maar helaas pakte dat in de praktijk anders uit: omdat het leescafé gesloten was waren ook de leescafé-medewerkers op de vloer ingedeeld. Omdat zij geen klantenservice konden doen, stond ik daar alsnog. Ook het wekelijkse voorlezen miste ik enorm en ik moet toegeven dat ik in augustus behoorlijk gefrustreerd met vakantie ging: de Jeugdspecilialist 2020 had zich nog nooit zo ver verwijderd van de jeugd gevoeld.

Terug

Terug van een heerlijke vakantie, waren de diensten gelukkig niet meer strikt op één plek. Hierdoor kon ik toch weer wat meer werk op de jeugdafdeling doen: helpen, informeren, adviseren en zorgen dat het er zo geweldig mogelijk uitzag. Ik werd er meteen enorm veel gelukkiger van. Ook het voorlezen kon weer voorzichtig opstarten. Niet meer in onze gezellige hoek, maar in het theater waar iedereen ver uit elkaar kon zitten. De Kinderboekweek kwam en we deden een light versie van het Feestelijk voorlezen en knutselen: geen iedereen welkom, geen vol theater, geen prima loop maar binnen als ik al begonnen ben, geen kinderen en ouders die gezellig bovenop elkaar zaten te knutselen. Later moest met een hernieuwde verstrenging van de coronamaatregelen het voorlezen helaas weer stoppen. En nu, december 2020, zitten we sowieso weer in een lockdown en zijn alle bibliotheken (min of meer) gesloten.

Hoe nu verder?

2020 was voor veel mensen een enorm moeilijk jaar. Het lijkt mij duidelijk dat ik weinig te klagen hebben: naast hier en daar wat frustraties, zorgen over de wereld, zorgen over mijn gezin, familie en vrienden, zorgen over de leesproblemen bij de Nederlandse jeugd en de mogelijke verergering door Corona, ben ik enorm verwend en voelde ik me enorm gewaardeerd. Er waren wel vragen die door mijn hoofd bleven spoken: Hoe nu verder na een prijs? Moet ik iets speciaals doen? Zal ik nu niet juist teleurstellen omdat de verwachtingen nu hoog zijn? Maar toen dacht ik aan mijn vriend Herman, het hangbuikzwijn. Net als ik modderde Herman maar gewoon vrolijk wat aan en won totaal onverwacht een prijs. En daarna ging hij weer lekker verder met aanmodderen, want daar was hij goed in: ‘De béste eigenlijk’. Dat is mijn plan voor 2021: lekker doormodderen op de bibliotheekvloer en achter de schermen en (voor)lezen en blogs schrijven in mijn vrije tijd.

2021

Ik hoop voor iedereen dat 2021 Corona flink de kop in zal hakken, dat de boel tot rust komt, dat alles weer veiliger wordt en een hoop weer mogelijk is. Ik wens jullie allemaal een geweldig en gezond nieuwjaar en dank jullie allemaal: collega’s uit eigen bibliotheek en uit het land (en een enkeling uit België), fijne mensen op Facebook en Twitter (en in het bijzonder de Tweetmiepen), de jury, CPNB en NBD Biblion, vrienden, familie, mijn voormalige baas Ellie van wie ik veel geleerd heb en die altijd al in mij geloofde, mijn kinderen en echtgenoot (die tevens verantwoordelijk is voor mijn mooie site) voor al jullie vertrouwen, waardering, steun, gejuich en gezelligheid!