Het verloren boek / Margarita Surnaite ; vertaald [uit het Engels] door Erna Sassen

In een maatschappij waar steeds meer zombies rondlopen die alleen maar oog lijken te hebben voor de telefoon in hun hand, verschijnen ook steeds meer (vooral prenten-)boeken over afgeleide mensen. Zo ook deze, maar hier is het ook een beetje de telefoon versus het boek.

In Konijnenstad (waar alleen konijnen wonen die op mensen lijken) zijn er volop boeken, en iedereen houdt van boeken en lezen. Iedereen, behalve Tommie. Hij houdt meer van buiten spelen. Op een dag vindt hij een verloren boek bij een gat in de de heg. Hij kruipt door het gat in de hoop de eigenaar van het boek te vinden zodat hij het terug kan geven. Hij komt uit op een vreemde plek die veel grijzer en dan het groene Konijnenstad, waar afval op de straten ligt en waar mensen rondlopen die alleen maar op hun telefoon kijken. Niemand merkt het konijntje op dat graag een boek wil terug geven en na een tijdje voelt Tommie zich ook verloren. Bovendien verliest hij ook nog zijn eigen rugzakje. Gelukkig is er iemand die wel op let: een meisje. Ze klopt hem op zijn schouder, geeft hem zijn rugzakje terug en ontfermt zich over hem. Samen beleven ze een hele gezellige middag, terwijl haar papa die bij haar is, continu op zijn telefoon kijkt of staat te bellen. Als dank voor het gevonden worden en als aandenken geeft Tommie het verloren boek aan het meisje. Als de mama van het meisje zich bij hen voegt en het meisje het konijntje aan haar moeder wil laten zien is Tommie verdwenen.

Terug thuis heeft Tommie heel wat knuffels uit te delen aan zijn ouders en zusjes en voor het eerst vertelt hij een verhaal: zijn spannende avontuur van die dag. Het meisje zit met vriendjes en vriendinnetjes om zich heen en leest voor uit het verloren boek. Uit dit boek eigenlijk. Je kunt je afvragen: bestond het meisje in het verhaal van Tommie wel echt? of: bestond het konijn in het verhaal van het meisje wel echt? In verhalen kan alles, en wat je ervan vindt mag je zelf weten. Het leek de voorleeskindjes allemaal nog een beetje boven hun pet te gaan, maar als je het mij vraagt mag de maatschappij een beetje meer richting Konijnenstad gaan: meer groen, meer boeken en minder telefoonzombies.

En grappig: Erna Sassen als vertaalster. Haar had ik nog niet eerder in die rol gezien.