Het (on)gewone verhaal van Bo (en Tom) / Tineke Honingh

Als ik een boek aan mijn dochter (11) heb voorgelezen, vind ik het altijd heel leuk als zij er ook wat over wil schrijven: kinderen beleven het toch weer op een andere manier. Nou ja, eigenlijk beleeft iedereen een boek op zijn of haar eigen manier.

Dit is in ieder geval wat zij schreef over dit boek:
Het boek gaat over Bo (en Tom). Bo is een spast, op haar vorige school werd ze gepest door Abel. Daarom zijn ze weg uit de stad gegaan naar een dorp waar ze naar school gaat en eindelijk niet wordt gepest. Alles wat gebeurt schrijft ze op in haar schrift. Als ze naar school gaat krijgt ze haar allereerste vriend: Tom. Samen bedenken ze ‘De Lijst’. Een lijst over wat Bo wel eens wil doen. Als eerste gaan ze trampoline springen waarbij op een gegeven moment een vrouw iets zegt waardoor alles verandert…
Het is een heel mooi en pakkend verhaal dat vooral over vriendschap gaat.

Wat ik zelf heel belangrijk vind is dat er volgens mij niet of nauwelijks jeugdboeken zijn over spastische mensen. En hier krijgen we via het leuke meisje Bo (er is hier een levensecht leuk pubermeisje neergezet en het is niet moeilijk voor de lezer om zich in haar in te leven) een inkijkje in het leven van iemand met Cerebrale Parese (de naam van de stoornis wordt ook in het boek genoemd): van pijn, vermoeidheid, aanpassingen in huis, heel veel moeite met voor anderen simpele dingen zoals aankleden, slecht verstaanbaar zijn, een altijd verkrampt handje (klauwtje) tot een raar verkrampt gezicht krijgen bij stress (haar gezicht verandert in een ‘krent’) en niet in het openbaar durven lachen (‘snurchen’) omdat het meer lijkt op een toeval krijgen dan op lachen. Afgezien daarvan heb je ook nog te maken met de rare of vervelende manier van reageren van anderen op je. Bo is het zelf gewend en het wordt dan ook beschreven als horend bij haar normale leven en maakt het zeker geen zielig boek.

Verder is het ook een beetje het verhaal van Tom. Hoewel je achteraf kan concluderen dat die vriendschap waarschijnlijk sowieso wel was ontstaan, begon het onder ‘dwang’: Tom heeft dingen gedaan die niet door de beugel kunnen, en als straf en laatste kans, moet hij zich over het nieuwe, spastische meisje ontfermen. Net zoals Bo, die de vreselijke pesterijen op haar vorige school verborgen houdt, houdt Tom ook dingen verborgen. En beiden kunnen ze heel goed een echte vriend gebruiken, eentje die ze accepteert zoals ze zijn.

Ontzettend leuk, warm en mooi verhaal, dat geen moment saai en geen moment zielig wordt. Aanrader om zelf te lezen (vanaf ca. 10 jaar) en om voor te lezen thuis en zeker in de klas.