Soms zijn er van die vragen die je bijblijven. Zo kwam er eens dame in de bibliotheek – ik weet niet meer hoe ze bij me was gekomen (doorverwezen door collega, was ze op mij afgestapt, was ik op haar afgestapt?) – met een gevoelige hulpvraag. Ze vertelde dat haar dochter op korte termijn zou sterven aan kanker en dat zij, samen met de andere oma, verder voor het kindje van haar dochter zou gaan zorgen: een peutermeisje. Nu zocht ze boeken om aan het meisje duidelijk te maken dat haar mama dood zou gaan. Hoe verdrietig ook (het is me ternauwernood gelukt om deze vrouw te helpen zonder te gaan huilen), ik was heel erg blij dat ík op dat moment dienst had én dat het redelijk rustig was in de bibliotheek. Want deze vraag vergde collectiekennis en tijd (er zijn vooral heel veel boeken voor jongere kinderen over huisdieren die dood gaan en grootouders, dat eerste was onhandig, het tweede zeer ongewenst). Uiteindelijk hebben we een en ander gevonden voor haar bij de prentenboeken thema dood en bij de informatieve boeken over afscheid en rouwverwerking.
Medewerker Informatie en Activiteiten
Hoewel ik onlangs verkozen ben tot NBD Biblion Jeugdspecialist 2020, werk ik niet alleen op de jeugdafdeling: ik ben Medewerker Informatie en Activiteiten. Dat houdt in dat ik iedereen met alles help: dus ook volwassenen met al hun vragen, ik verkoop kaartjes, informeer mensen over onze activiteiten, begeleid ze naar ons Digi&Taalhuis, wek slapende zwervers, schrijf nieuwe leden in, leg apparaten uit, probeer mensen met hun printproblemen te helpen en ga zo maar door. Persoonlijk vind ik álles wel veel: soms is het gewoon teveel tegelijk (ik kan niet iemand met printpaniek helpen en tegelijk rustig leestips geven aan een leeshatend kind én naar de bezoekers-wc kijken omdat er een klacht was over niet kunnen doortrekken én een laatkomer naar haar cursus in de kantoorvilla brengen, om maar wat dingen te noemen) en soms heb ik er gewoon te weinig verstand van: ik weet wel veel over kinderboeken, maar ben zelf niet zo enthousiast over mijn kennis van boeken voor volwassenen. En apparaten die niet goed werken kieper ik eerlijk gezegd het liefst uit het raam.
Frontoffice en Backoffice
Vroeger had je medewerkers in bibliotheken die hun eigen specialiteit hadden: de jeugdbibliothecaris, bibliothecaris voor volwassenen, de muziekbibliothecaris en de klantenservicemedewerker. Ze werkten zowel voor als achter de schermen aan hetgeen waar ze goed in waren. Vanaf 2000 kwam er een veranderingsproces in bibliotheken: je kreeg de frontoffice (de vloer, MBO-niveau) en de backoffice (het kantoor, HBO-niveau). Je was van het één of van het andere. Bibliothecarissen op de vloer werden Informatiemedewerkers (of welke naam er ook aan gegeven werd) en hadden geen specialisme meer.
Klantenservice en Informatie
Later werden ook de Klantenservicemedewerkers en Informatiemedewerkers door elkaar gehusseld, waarmee iedereen op de vloer dus alles moest kunnen en weten. En dat is eigenlijk te veel. Zeker omdat er inmiddels geen bibliotheekopleiding meer is en nieuwe medewerkers zonder opleiding, na een inwerkperiode, alles moeten kunnen en weten. Ik kan ook verklappen dat collectiekennis een hele belangrijke op de vloer is, maar dat dat alleen in je hoofd groeit als je veel leest, je verdiept in nieuwe boeken die uitkomen, je oren en ogen openhoudt wat betreft eigen collectie en wat bezoekers zeggen en vragen én als je veel uren maakt op de vloer (veel per week en het liefst jarenlang). Om nog maar te zwijgen over reserveringssystemen, IBL, e-books, apps, collectiebeleid…. Ik vroeg een keer in een bibliotheek aan vier personeelleden die bij elkaar stonden of ze hun boeken bij NBD Biblion bestellen, waarop er drie verschrikt achteruit deinsden en eentje dapper naar voren trad. Ze wist niet of er ‘bij wat ik zei’ werd aangeschaft, maar ze kon me verzekeren dat er ‘via de gangbare kanalen’ werd aangeschaft. Het was geen test: ik wilde het echt weten. Het kan best dat een medewerker dat niet weet (wel jammer: ik vind dat alle medewerkers zouden moeten weten waar de boeken vandaan komen), maar er zou toch een hulplijn moeten zijn voor ‘moeilijke’ vragen: een makkelijk bereikbare deskundige collega.
Alleskunners
Maar waar ik heen wil is dat het bijna niet te doen is om goed genoeg te zijn. De hulpvraag waar ik dit blog mee begon is om te demonstreren dat mensen niet alleen maar vragen waar de printer staat, hoeveel boeken ze mogen lenen of waar de wc is. Mensen stellen vragen over alles, en dat kunnen ook hele moeilijke of verdrietige dingen zijn en vaak is er veel collectiekennis vereist, zoals bij de vele leesadviezen en tips die worden gevraagd voor kinderen in alle leeftijden (en flexibiliteit, en je moet goed kunnen doorvragen en als je in een flink drukke bibliotheek werkt ook goeie benen hebben). Je zou zeggen: een bibliotheek wil goede mensen op de vloer hebben: flexibele, enthousiaste, bevlogen, belezen alleskunners, met verstand van techniek en die bereid zijn om veel vrije tijd in collectiekennis, verdieping en nieuwe media te steken. En wat hebben bibliotheken in ruil daarvoor te bieden: contracten met weinig uren en lage schalen, liefst flexibel in tijd dus alle dagen, avonden en weekenden kunnen werken en in bezit van rijbewijs en auto is een pré. Blijft over voor deze functie: de herintreder (doorgaans vrouw) met goed verdienende partner. Of (en dat zijn meestal degenen die wel bibliotheekopleiding of -ervaring hebben) degenen met nog een andere baan ernaast. Hierdoor zijn ze minder flexibel en dus minder gewild.
Vrijwilligers en selfservice
Ik ben er nog niet: dit is de luxe versie van medewerkers op de vloer. Je hebt ook veel bibliotheken met vrijwilligers. En ik weet dat als die bibliotheken betaald personeel zouden hebben, het ten koste zou gaan van iets anders: huisvesting, collectie, projecten, steun aan scholen, vestigingen die moeten sluiten. Maar zoals waarschijnlijk uit mijn bovenstaande verhaal al valt te concluderen: ik heb bij vrijwilligers nog meer zorgen over de kwaliteit van de dienstverlening op de vloer: dat zijn doorgaans geen mensen met bibliotheekopleiding of -ervaring. Je kunt sowieso niet veel eisen aan ze stellen: je mag blij zijn dat ze onbetaald voor je aan de slag willen. En hoe kunnen zij flink ervaring opdoen als ze slechts twee uurtjes per week aan de slag gaan? En dan heb ik het nog niet eens over werkverdringing. Een andere variant van bezuinigen op personeel is de selfservice: personeel is er vaak wel, maar is bezig met andere taken en mag bezoekers met vragen en problemen niet helpen, of ze lid maken, of wat dan ook. Of er is überhaupt niemand aanwezig. Ik heb hier nog nooit een positief geluid over gehoord van bibliotheekbezoekers. En ja, ik besef dat het afschaffen van selfservice beperktere openingstijden zou betekenen.
Bezuinigingen
Nu verschillende bibliotheken al aangeven door de Coronacrisis in financiële problemen te zijn gekomen, en de OBA zelfs heeft aangekondigd flink te moeten bezuinigen en dat er ook op het personeel bezuinigd gaat worden, begin ik heel bang te worden dat de vrijwilligers en selfservice nog meer gaan oprukken. Ik krijg al jaren klachten te horen vanuit verschillende plekken van het land van mensen over hun bibliotheek: dat er niemand is, maar vooral dat het personeel dat er is ze niet kan helpen met hun vragen. Hun vragen zijn kennelijk te moeilijk. Wat is een bibliotheek als het alleen een plek is waar je boeken haalt, waar je kunt ontmoeten en aan activiteiten deelnemen, maar waar je niet met je vragen terecht kunt? En waar kun je dan nog wel terecht? Een bekende quote uit Harry Potter is When in doubt, go to the library. Laat de bibliotheek echt zo’n plek zijn.
Kapitaal
In 2018 was Bibliotheek Purmerend genomineerd voor Beste bibliotheek van Nederland. Hoewel ze niet wonnen roemde de jury het frontofficepersoneel dat het ‘kapitaal van de bibliotheek’ zou zijn. Dat vond ik zo mooi: in plaats van het personeel als een hoge kostenpost, als het kapitaal beschouwen. En dat zou het ook moeten zijn. Ik hoop dat in deze tijd van bezuinigingen en heroverwegingen goed nagedacht zal worden over het belang van goed en deskundig personeel dat altijd klaar kan/mag staan voor de bezoeker met welke vraag dan ook.
Wat een geweldig stuk over het belang van goed opgeleide, geïnformeerde en van alle markten thuis zijnde front office medewerkers. Ik ben er zelf ook een met een ouderwetse bibliotheekopleiding en herken alles.
Fijn te horen!
Zo herkenbaar. Ben nu nog de enige in onze vestigingen met de bibliotheek opleiding en inmiddels bijna 40 jaar ervaring.
Heel goed en diplomatiek verwoord!!
Nu nog luisteraars vinden en hopen jij de waardering krijgt die je verdient.
Kapitaal,chapeau!!
Dank je wel Ellie! Ja, diplomatiek was wel de bedoeling, dus fijn te horen! Er zijn aardig wat luisteraars: bericht wordt behoorlijk gedeeld op sociale media.
Ik roep dit al jaren! Dankjewel voor het schrijven van dit (helaas) herkenbare artikel.
HELEMAAL MEE EENS!
Zo herkenbaar dit verhaal Miriam. Ik heb ook altijd gepleit (ben nu met pensioen) voor goed opgeleide medewerkers in de frontoffice. Ook vooral vanwege de grote diversiteit aan vragen. Sommige makkelijk maar heel veel die kennis van zaken vereisten. Het management vond me ouderwets. Werd zelfs bij mijn afscheid gezegd. Door de manager die nooit in de frontoffice kwam. Maar gelukkig bewezen de vele mensen die afscheid van me kwamen nemen tijdens een informele receptiechet tegendeel. En voor de bezoekers en je netwerken doe je het. Er kwamen jongewerkers, een wethouder, leesclubbegeleiders, middelbare scholieren, (!), begeleiders van het senior web (ik gaf advies over ebooks en ereaders), voorlezers aan ouderen, een activiteitenbegeleider, gewone bezoekers die ik vaak aan romans hielp of informatie, bezoekers die ik op weg hielp met informatieboekje, sociaal media en het internet enz. Ik nam toch nog met een goed gevoel afscheid. Dus Miriam ga door met het pleiten voor specialisten in de frontoffice!
Wat een nare (en belachelijke) opmerking bij je afscheid! Maar wat veelzeggend dat er zo veel mensen op je afscheid kwamen!!
Tjonge, Annette, wat een waardeloze woorden bij je afscheid!
Dat troostte me inderdaad enorm. Maar ja, als een directeur vindt dat professionaliteit in de frontoffice ouderwets is wat zegt dat dan over hemzelf?
Ja Annette. Daar waren nog eens tijden. Fijn dat wij samen zo goed overeenkwamen wat betreft ideeën over oa lokaal samenwerken. Je was daarin mijn steun en toeverlaat. Jij de bevlogen deskundige bibliothecaris. Ik de administratieve kracht. In een ander vestiging dat wel. Miste je enorm toen je met pensioen ging. Op de hedendaagse werkvloer missen we mensen zoals jij. Herkenbaar blog dan ook van Miriam.
Lief Annie datje dit hier meldt. Jij bent zelf ook een bevlogen medewerker met veel oog voor de bezoeker!
Ja Annette. Daar waren nog eens tijden. Fijn dat wij samen zo goed overeenkwamen wat betreft ideeën over oa lokaal samenwerken. Je was daarin mijn steun en toeverlaat. Jij de bevlogen deskundige bibliothecaris. Ik de administratieve kracht. In een ander vestiging dat wel. Miste je enorm toen je met pensioen ging. Op de hedendaagse werkvloer missen we mensen zoals jij. Herkenbaar blog dan ook van Miriam.
Fijne, goeie collega’s die met pensioen gaan: daar kan ik over mee praten 🙁 Over een aantal jaar gaat er een en die neemt dan toch een hoop collectiekennis weg! Dat zijn we dan gewoon kwijt, samen met een heel fijne collega.
Wat een goed stuk. Ik ben er ook eentje met nog een gedegen bibliotheekopleiding en nu al jaren actief als schoolmediathecaris. Ook zo’n onderschatte tak van het bibliotheek werk waarbij collectiekennis van het grootste belang is. Niet alleen voor de leerlingen maar ook voor de docenten!
Wat ik jammer vind is dat in de loop der jaren (zelf ben ik in 1999 uit het openbare bibliotheekveld gegaan) de mensen met de grootste collectiekennis veelal achter de schermen gaan werken. Ik vond juist de front office taken (informatiebalie etc.) van het grootste belang voor mijn collectievorming.
Nu nog een goede opleiding terug…
Ja, er zijn helaas met die front- en backoffice veel goede mensen naar de backoffice ‘verdwenen’. Fijn dat je werk nu als schoolmediathecaris kan doen. Juist daar kun je ook het verschil maken!
Hallo Karin, ik doe nu zelf de post hbo opleiding Community librarian (heb ooit wel de BDA) gedaan) . Dit is een mooie manier om HBO opgeleiden uit andere richtingen in te wijden in het bibliotheekwerk en tegelijkertijd de nieuwe manier van werken met groepen aan hun eigen doelen gerelateerd aan de doelen van de bibliotheek te introduceren. Maar dan moeten die mensen vervolgens wel ook in de publieksdienstverlening hun aandeel kunnen leveren…
Hallo collega. Dit verhaal is me recht uit het hart gegrepen. Ook ik ben al 40 jaar werkzaam als betaalde bibliothecaris. Mijn kennis groeit elke dag, ik sta veel op de werkvloer en ben daarom vraagbaak voor velen (ook andere medewerkers). Dat vond ik altijd ‘gewoon’. Inmiddels ben ik er achter gekomen dat dat helemaal niet zo gewoon is. Bevlogen, enthousiast, dienstverlenend, op jeugd-en volwassenafdeling, klantenservice, catalogus boeken plaatsend, middag ook nog op Stadarchief in de bieb werkend, IDOpunt medewerker en nog veel meer. Weten wat al je andere collega’s “programmeren”, nieuwe ontwikkelingen bijhouden, heel heel heel veel lezen op allerlei terreinen….We zijn echt duizendpoten, en mogen daar best trots op zijn – want dat waren we niet echt. We stellen ons vaak nog te weinig op als te waarderen professionals die we ECHT ZIJN.
Hallo Rianne, bedankt voor je verhaal. Je mag zeker trots zijn op wat je doet! Deed ik ook niet heel erg: ik zag vooral waar het bij mij aan schortte. Maar we kunnen natuurlijk ook nooit alles 100% goed doen, we kunnen niet alle boeken lezen of kennen. Jouw bibliotheek mag volgens mij in zijn handen wrijven met jou.
Helemaal mee eens. Ik werk ook al 39 jaar en zit in hetzelfde schuitje.
Dit is een mooi en compleet artikel. Als ik dit zo lees besef ik me wederom hoeveel geluk ik heb met mijn front Office baan. Met genoeg uren.
Ha Tom! Ja ik heb zelf ook gelukkig genoeg uren nu, maar dat geldt helaas voor een hoop mensen niet. Volgens mij heeft jouw Frontofficebaan trouwens ook geluk met jou!
Ook ik ben een ‘oud’ gediende, de bibliotheek opleiding genoten. Het is schrikbarend wat er gebeurt in de huidige bibliotheken. Zelfs de aanschaf wordt provinciaal geregeld!! Ik heb al paar keer geprobeerd daar aan het werk te komen, maar ben te oud, en heb te veel ervaringg om boeken weg te zetten, terwijl met een vacature had voor klantenservice 🥴😔🙄
Oe, zo zonde!
Uit het hart gegrepen… als “ouderwetse” bibliothecaris FMA BOB, vond ik de veranderingen ook zo moeilijk. Ik bleef vnl. op de vloer terwijl de meeste bibliothecarissen “boven” zaten. Ook ik had een geweldige dag als ik eens weer iemand echt kon helpen (en dan niet met een pasje dat het niet doet). Ik ben inmiddels gepensioneerd en zie met pijn in het hart de deskundigheid verdwijnen. Maar ja, iedereen kan immers alles zelf op internet opzoeken ? ….
De vragen die op de vloer gesteld worden bewijzen het tegenovergestelde: men vindt het niet op internet. Hoe kunnen mensen dat blijven volhouden? Alsof iedereen digitaal vaardig is, alsof alles makkelijk te vinden is op internet, alsof moeilijke lezers op internet boeken gaan zoeken en vinden waarvan ze denken: laat ik dat eens gaan proberen.
Hear Hear!!!
Iets wat ik al jaren zeg. In de tijd dat de splitsing front-office en backoffice in het leven werd geroepen was het toverwoord van dat moment: klantenservice, de klant centraal en meer van dat soort ronkende termen.
Om dat te onderstrepen werden de mensen met de specialistische kennis van de werkvloer gehaald en mochten mooie leesbevorderende projecten op kantoor gaan bedenken. De ironie ten top!
De klant centraal maar diezelfde klant verdient niet de beste informatie op hun vraag.
En terwijl op kantoor mooie projecten tot stand komen voor scholen, tijdens KBW, NVD, etc om al onze
kinders aan het lezen te krijgen en te houden krijgen de klanten die naar de bibliotheek komen niet het beste antwoord op hun vraag.
Bizar!
Helemaal mee eens! Kinderen zijn zelfs vaak door de leuke projecten / groepsbezoeken overgehaald om naar de bibliotheek te komen. Doen ze dat, dan moet dat niet op een teleurstelling uitlopen.
Precies dat!
Herken dit enorm; frontoffice werd wegbezuinigd door management die and
ere paden wilde bewandelen maar frontoffice hadden nog contact met de klanten en dat is helaas verloren gegaan
Zo belangrijk, klantcontact: mensen voelen zich daardoor veel prettiger in de bibliotheek, komen graag, komen vaker, vertellen anderen dat de bibliotheek een fijne plek is, durven hun vragen te stellen.
Prima stuk, goed verwoord. Ik ben zelf ondertussen ook zo’n ouderwetse BDA- er, die er ook studiezaal medewerker archief bij is. Een hele blije, maar met dezelfde zorgen als die van jou en de andere reageerders.
Ik hoor het van alle kanten: er lopen veel met die zorgen. Wel fijn te horen dat je ook een hele blije bent! Dat helpt een hoop: voor jezelf èn de mensen om je heen.
Heel herkenbaar, helaas. Vroeger had je een brede opleiding nodig als bibliothecaresse. Ik heb nog studiezaal-dienst gedaan. Een zaal vol naslagwerken om allerlei vragen te kunnen beantwoorden; nu gaat dat digitaal.
Ik ben vervangen door een vrijwilliger. Goedbedoeld gaan ze mij vertellen hoe de bibliotheek nu geweldig werkt ; het klinkt mooi maar de realiteit is anders.
Oei, ja wij weten wel beter. En wij zijn met een hoop: ik krijg zoveel reacties via allerlei kanalen.
Complimenten Miriam, goed opgeschreven wat er in het land onder bibliothecarissen (oeps, ouderwetse term) gevoeld wordt.
nu maar hopen op inzicht..
Dank je wel Ireen! Daar hoop ik ook heel erg op!
Je slaat de spijker op de kop!
Dag Miriam, je stuk hoort in BibliotheekBlad thuis.Het is nl méér dan alleen maar terugkijken naar het ‘ouderwetse’ bibliotheekwerk waar klantcontact normaal was, door goed ingewerkte bibliothecarissen met een opleiding. Esther Valent laat zien dat er weer een soort opleiding is, gelukkig. Maar er is nòg een probleem: de klanten vragen niks meer(overdreven gesteld) en dat komt niet alleen omdat de medewerkers niet meer op de vloer staan, maar omdat de klanten alles zelf doen-ze hebben alle mogelijkheden bij zich in een iets dat ‘mobiele telefoon’ heet, het aantal vragen naar boeken om te lenen enorm is afgenomen. Dàar heeft zowel management als medewerker-op-de-vloer veel te weinig over nagedacht. Ik ervaarde mijn laatste drie jaar op de Centrale van de OBA op de werkvloer tijdens inlichtingendiensten als vooral ongelooflijk saai. Voldoening haalde ik uit mijn Boekenblogs en radiowerk namens de OBA. Zoals jij uit je jeugdactiviteiten. Met alleen maar goede bibliothecarissen op de werkvloer komen we er niet. Maar wat een goede aanzet is je artikel voor discussie! h.g. Leo (en nog gefeliciteerd met je gesprek met Frits Spits!)
Volgens mij raakt Leo Willemse hier een goed punt. Of een gevoelige snaar. Veel mensen komen al met de telefoon in de hand de bibliotheek binnen lopen. Vaak is de vraag of we een bepaald boek al hebben. Het was nl. gisteren op de tv besproken!
Ik werk nu 5 jaar in de bibliotheek, zonder gedegen opleiding. Na 3 jaar doorgestroomd naar een kleine dorpsbibliotheek. Ik run deze bieb met een team vrijwilligers. Inmiddels heb ik heel wat kennis opgedaan en kunnen delen. Gekscherend stel ik wel eens dat je dit werk kunt doen als je de computer goed kunt gebruiken en zeer veel interesse hebt voor allerlei onderwerpen. Je kunt nu eenmaal niet alles zelf gelezen hebben.
Je kunt zeker niet alles lezen, maar ik merk wel (ik werk juist in een grote, drukke bibliotheek) dat ik heel veel vragen krijg die niet met de catalogus te beantwoorden zijn, maar met (collectie)kennis.
Dank je wel Leo! Ik herken het eigenlijk niet heel erg, dat de vragen zijn afgenomen. De vragen zijn wel veranderd: minder opzoek/uitzoekwerk, veel meer mensen helpen zelfredzaam te worden. Ze hebben wel allemaal een telefoon, maar zijn daar vaak niet handig mee. Maar ik ben natuurlijk vooral van de jeugd en daar vind ik het niet veranderd: kinderen (of hun ouders) vragen om leestips/adviezen en er zijn heel veel vragen over werkstukken en spreekbeurten. Lang niet over ieder onderwerp is een informatief kinderboek. Dus je moet weten of in de catalogus kunnen vinden in welke boeken ze er in ieder geval iets over kunnen vinden en op welke betrouwbare sites. Wat betreft de jeugd vergt het echt een hoop collectiekennis. Ik kan me wel voorstellen dat interessante vragen minder zijn geworden wat betreft volwassenen. Toch hoor ik van veel volwassen bezoekers hoe blij ze zijn als ze een van mijn collega’s getroffen hebben die ontzettend thuis zijn in de volwassenencollectie en hoe jammer ze het vinden als ze zulke personeelsleden niet treffen in bibliotheken.
Heel erg mee eens@
Helemaal mee eens, goede aanzet voor discussie!
En ligt het feit dat dit nu door vrijwilligers/slechtbetaalde werknemers moet worden gedaan niet ook niet aan de basis van onze schrikbarende cijfers op het gebied van ontlezing?
En in plaats van te investeren in het voorkomen van het probleem (door goed te betalen voor geschoold werk), kiest de overheid helaas vaak eerder voor genezen (door weer nieuwe activiteiten te bedenken waarmee je hoopt dat het beter wordt, maar die eigenlijk dan al vaak te laat zijn). Het kwaad is dan al geschied.
Ik vrees dat je daar helemaal gelijk in hebt.
Wat een goede blog, duidelijk en herkenbaar. Ik heb het gedeeld met mijn (oud-) collega’s op FB en LI.
Ik ben van de hele oude stempel. Degelijk opgevoed en opgeleid als bibliothecaris, maar al jaren geleden een (gedeeltelijk) andere weg gevolgd. Inmiddels al jaren met pensioen. En al jaren keek ik met stomme verbazing naar de ontwikkelingen in het openbare bibliotheekwerk. De jaren zestig en zeventig – ik weet het, er was een wet en geld genoeg – een tijd met bewuste keuzes voor het serieus nemen van het bibliotheekvak. Daar hadden we de opleidingen voor, nietwaar. Allemaal uit handen gegeven aan de beleidsmensen die een bibliotheek als een luxe zagen of als een instelling die vooral andere dingen zou moeten doen. Niet onbelangrijk natuurlijk, andere dingen die ook al in de jaren 70 en 80 gedaan werden. Maar wel als onderdeel van een serieus beroep en een serieus vak, dat van directe informatie en advies aan bezoekers met gerichte en ongerichte vragen over literatuur, gewoon boeken en maatschappelijke ontwikkelingen waar wel eens iets over geschreven zou kunnen zijn. Kennis opdoen, die benutten en overdragen en mensen op weg helpen. Permanente educatie voor iedere burger. Met alle waardering voor p.c.’s en zoek systemen, daar heb je mensen met een goede opleiding, een goede betaling en een sterke motivatie voor nodig. Ik vrees dat bibliotecaris is een bijna verdwenen fenomeen is waar heel weinig voor in de plaats gekomen is. Maar misschien heeft de bibliotheekwereld dat sinds de jaren tachtig ook een beetje zelf over zich afgeroepen.
Ik hoop nog steeds dat er dingen omgekeerd kunnen worden. Uiteraard niet precies zoals het was, maar aangepast aan de tijd van nu. Maar wel weer met professioneel en betaald personeel.
Wat een mooie blog, helemaal mee eens!
💐 Geen woord gelogen.
Dank je wel! Hoewel het stuk alweer van 2020 is (aangezien ik toen even in de spotlights stond, leek het mij een goed idee om eens een blog te schrijven over wat mij erg aan het hart gaat). Als ik het teruglees sta ik er nog steeds heel erg achter, en heb ik nog steeds dezelfde zorgen. Wel ben ik in 2021 naar een andere bibliotheek gegaan: een bibliotheek waar ze deskundig personeel op de vloer willen (met nette schalen) en waar er verschillende mensen zijn voor de jeugdafdeling, volwassenafdeling en klantenservice (met hier en daar wat overlap). Van mij mogen meer bibliotheken dat pad (weer) inslaan.
Ik haak nog even aan op deze fantastische column! Ook mij stoort het als volledig HBO opgeleide bibliothecaris/documentalist en al 34 jaar in het vak (werkzaam in een bedrijfsbibliotheek) dat mensen in de openbare bibliotheek zo slecht worden geholpen. Soms help ik de mensen zelf , maar dat wordt door het personeel daar niet in dank afgenomen.
Dank je wel! Ook dat hoor ik helaas wel eens van anderen (die niet in een bibliotheek werken); dat zij dan maar mensen helpen. Ik heb dat ook wel eens gedaan. Meestal als er überhaupt niemand te zien was om ze te helpen waar ze duidelijk wel wat hulp konden gebruiken. Ook een keer heb ik overwogen me ermee te bemoeien toen een medewerker op een jeugdafdeling (die daar duidelijk niet in thuis was) moeite had met een vraag. Ik heb er toch maar van af gezien.
Goed gesproken! Nou ja, geschreven dan. Bibliotheken – en de mensen die er werken – zijn zwaar ondergewaardeerd. Goed dat je zo op een rijtje zet hoe dit werkt en waar het steeds meer schuurt.
Dank je wel! Het kan ook behoorlijk verschillen per bibliotheek(organisatie) moet ik zeggen: de waardering, de schalen, het rekening houden met welzijn en werkplezier van de medewerkers.