Films die nergens draaien / Yorick Goldewijk ; met illustraties van Yvonne Lacet

Cato is een redelijk eenzaam meisje: ze heeft geen vrienden, iedereen vindt haar raar (daar is ze dan wel weer trots op), haar moeder is bij haar geboorte overleden en haar vader is geestelijk behoorlijk afwezig. De enige die zich om Cato bekommert is de hinderlijke buurvrouw Cornelia, die het huis van Cato en haar vader schoonhoudt en eten voor ze kookt, en zich verder vooral te veel met Cato bemoeit en aan haar hoofd zeurt. Cato heeft dan ook een grondige hekel aan Cornelia.

Als Cato op een dag op de piano van haar vader een visitekaartje vindt van mevrouw Kano die na 30 jaar verval de oude bioscoop nieuw leven in gaat blazen met ‘Films die nergens draaien’, kan ze haar nieuwsgierigheid niet onderdrukken en gaat een kijkje nemen.

Mevrouw Kano is een excentrieke vrouw waarmee Cato het direct kan vinden. Ze neemt Cato aan voor een baantje in de oude bioscoop. Haar taken bestaan uit het zetten van smerige oude koffie (het pak stond er al zeker 30 jaar) voor mevrouw Kano en zichzelf, de boel wat schoonmaken en opruimen, de popcornmachine fiksen (niet gelukt) en limonade maken voor de bezoekers.

De bezoekers komen met hooguit één tegelijk. Ze hebben een foto en een voorwerp bij zich, trekken zich met mevrouw Kano terug in de filmzaal en verlaten daarna met een dromerige, gelukzalige glimlach de bioscoop. Cato, supernieuwsgierig als ze is, probeert uit te vinden wat ze daar nou precies doen, wie de mysterieuze mevrouw Kano nou eigenlijk is en waarom en waarheen ze steeds verdwijnt. En als lezer vraag je je af: wat wil mevrouw Kano nou precies van Cato?

Als bij een puzzel wordt alles langzaam steeds duidelijker en beginnen stukjes in elkaar te passen. Niets is voor niets in dit ontroerende, sprankelende en originele verhaal van Yorick Goldewijk, die drie jaar geleden debuteerde met het eerste deel van Billy Extra Plankgas. Films die nergens draaien gaat minder over films dan je zou verwachten, maar meer over terugreizen naar je herinneringen om een belangrijk moment te herbeleven, een verloren dierbare terug te zien of om iets recht te zetten, en over dat iedereen zijn eigen verhaal en verlies heeft, over verzoening en het omarmen van het bizarre, en je eigen raarheid. Heel filmisch geschreven overigens. Ik zie wel een film voor me, met als hoofddecor de vergane glorie bioscoop. Film of geen film, dit is echt een hele mooierd om (voor) te lezen voor kinderen vanaf ca. 10 jaar. Stond op de shortlist van de Boon literatuurprijs 2022 en kreeg de Gouden Griffel 2022.