| Iedereen is welkom / Patricia Hegarty, Greg Abbott ; vertaling [uit het Engels]: Ellen Hosmar ; redactie en productie: Vitataal
Aantrekkelijk ogend prentenboek over een muisje dat een huis wil bouwen. Steeds komen er weer, door wat voor reden dan ook, op de vlucht geslagen dieren die er ook graag bij willen. Dat is goed: iedereen is welkom. Al is het wel de bedoeling dat iedereen mee helpt met het bouwen van het huis, maar dat vinden alle dieren vanzelfsprekend. Uiteindelijk hebben ze een mooi groot huis en is het feest. De tekst op rijm is minder sterk, maar het is niet storend. Normaal ben ik niet zo’n fan van al te lieve boeken, maar in een tijd van boze reaguurders, vluchtelingenhaat en gebrek aan empathie, vind ik zo’n lief, positief prentenboek van harte welkom! |
Tag: Prentenboek (Pagina 38 van 39)
Roodkapje / met illustraties van Mark Janssen ; tekst Efteling
Na ‘Niets gebeurd’ en ‘Dino’s bestaan niet’ komt Mark Janssen weer met een prentenboek met wonderschone illustraties. De tekst in deze versie deed mij erg denken aan de sprookjesplaat die wij vroeger bij mij thuis vaak draaiden. De tekst is prima, geen gekkigheden of toevoegingen. Het gaat hier juist om het bekende verhaal. En de illustraties maken het prachtig. Overduidelijk voor de Efteling gemaakt, althans: voor de liefhebbers van het Sprookjesbos is het zeer herkenbaar. Volgens mij klopt het heel erg met hoe het huisje van grootmoeder er daar uitziet. Anton Pieck op zijn Mark Janssens. Het verhaal was uiteraard heel bekend bij de kinderen bij het voorlezen in de bibliotheek. Ze deden dan ook enthousiast mee.
Krijg ik een kabouter, Sint? / An Swerts & Eline van Lindenhuizen
Kinderen kunnen soms wel heel bijzondere Sinterklaaswensen hebben: van onbetaalbaar tot onrealistisch. Tess is helemaal geen hebberig kind: ze hoeft geen kadootjes dit jaar, ze wil een levende kabouter. Dat lijkt haar enorm gezellig. Opa en oma vinden het een erg leuke wens en helpen vrolijk mee door een meubeltjes voor de kabouter te maken en beddengoed. Ook schrijven ze een brief voor Sinterklaas, gedicteerd door Tess (een kleuter die zelf nog niet kan schrijven). Papa en mama lijken van niets te weten.
In eerste instantie is Tess teleurgesteld als er geen kabouter is gebracht door Sinterklaas. Er staat echter wel een glazen bak, met een brief van Sinterklaas erbij. Hierin schrijft Sinterklaas dat de kabouter al geregeld was, maar dat er ineens een hele verdrietige hamster bij de kabouter aanklopte (huisje kwijt, verzwikte enkel en meer van dat soort ellende). Waarop de kabouter besloot dat de hamster veel beter bij Tess kon gaan wonen. Hier kon Tess mee leven en de hamster (die onder het kabouterbeddengoed in de glazen bak bleek te zitten) was ook nog eens lief, schattig en zacht en een goed luisterend oor.
Ik zie dit prentenboek als knipoog naar de ouders die een creatieve draai weten te geven aan de onrealistische wens van hun kind en het kind toch blij weten te maken met het alternatief.
Sara Snufje / Pip Jones en Sara Ogilvie ; vertaling [uit het Engels]: Jesse Goossens
Er zijn nog steeds maar weinig getinte kinderen in (prenten)boeken. Ook zijn er weinig boeken over stoere sleutelende uitvindersmeisjes. Maar gelukkig hebben we hier Sara Snufje, die van alles uitvindt en in elkaar zet. Helaas gaat er veel mis en krijgt Sara dan een woedeaanval. Lieve geduldige opa probeert haar aan te zetten om niet op te geven en door te zetten, maar uiteindelijk is het een zielige gewonde kraai (die nooit meer zal kunnen vliegen, aldus de dierenarts) die het voor elkaar krijgt: ze gaat door tot ze uiteindelijk goedwerkende vleugels voor hem heeft gemaakt. Eind goed, al goed. Eh…behalve dan dat er een hele groep boze mensen in de rij staat met kapotte wasmachines, motoren, vijverpompen en meer. Sara heeft voor haar vleugeluitvindingen hier en daar wat onderdelen ‘geleend’.
Driehoek / door Mac Barnett & Jon Klassen ; vertaling [uit het Engels]: J.H. Gever
Wie er geen moeite mee heeft als hoofdpersonen in prentenboeken niet zo sympathiek zijn, en de illustraties niet zoet en vrolijk gekleurd hoeven te zijn, kan een hoop lol hebben met de prentenboeken van Jon Klassen. De hoedentrilogie (Ik wil mijn hoed terug, Deze hoed is niet van mij, We hebben een hoed) die hij niet alleen geillustreerd, maar ook geschreven heeft, vind ik zelf briljant grappig.
In ‘Driehoek’, geschreven door Mac Barnett (eerder maakten zij samen Bas & Daan graven een gat), gaat Driehoek ‘een gemeen grapje’ uithalen met Vierkant. Hij heeft er al helemaal zin in. Het gemene grapje heeft te maken met Vierkants angst voor slangen. Het is gemeen en niet grappig. Nadat Vierkant zich rot is geschrokken, rent hij woedend achter Driehoek aan. Maar uiteindelijk kan hij Driehoeks huis niet in: een vierkant past niet door een driehoekvormige ingang (doet denken aan een vormendoos). In eerste instantie vindt Driehoek dat grappig, maar als Vierkant voor de ingang het licht blokkeert, blijkt Driehoek bang te zijn voor donker. Boontje komt om zijn loontje dus. Vierkant doet alsof hij dit zo van tevoren had uitgedacht, maar het boek eindigt met de vraag of dat wel zo is. De kinderen bij het voorlezen dachten van niet: het was toeval.
Origineel en grappig prentenboek over vormen, angsten en pestgedrag. Een leuk boek om het juist te hebben over pesten, gemeen zijn en wraak nemen.
Volg me ook op:
Recente reacties