Peer / Mohana van den Kroonenberg ; met tekeningen van Karts-Janneke Rogaar

De ouders van Kai hebben wel een heel makkelijke oplossing voor de zes weken grote vakantie: ze brengen Kai naar tante Fee om daar al die weken te logeren. Kai is geen fan van tante Fee: Tante Fee is heel raar. Veel raarder dan je denkt. Ze heeft een grote pukkel op haar neus. Ze loopt helemaal krom. En ze woont in een huisje midden in een donker bos.

Toegegeven: tante Fee ziet er behoorlijk heksachtig uit, volgens het klassieke beeld. De ouders van Kai drukken hem nog op het hart dat kabouters, sprookjes, heksen en dergelijke niet bestaan. Dat alleen rare mensen daarin geloven. Aangekomen in het bos bij het huisje van tante Fee, laten ze Kai uit de auto stappen en rijden weg. Zonder überhaupt tante Fee te zien en te begroeten.

Kai is vreselijk ongelukkig en wil alleen maar terug naar huis in de stad. Tante Fee is overigens heel aardig. Als ze een boswandeling maken vindt tante Fee een gewonde kabouter. Kai gelooft niet in kabouters, maar het gevoel lijkt wederzijds: de kabouter kijkt Kai recht in de ogen terwijl hij zegt niet in neefjes te geloven.

Tante Fee neemt de kabouter, genaamd Peer, mee naar haar huis en Kai moet helpen voor hem te zorgen. Maar de start tussen die twee was niet best en er heerst een vijandelijkheid tussen het neefje en de kabouter. Tot de ene toch iets liefs voor de ander doet.

Dat is het begin van een vriendschap, en een nachtmerriezomer die in een geweldig leuke zomer verandert. Helaas voor korte duur: waar Kai eerder zijn ouders aan de telefoon smeekte om hem op te komen halen, belt hij nu om te zeggen dat dat niet meer hoeft, en vertelt enthousiast over zijn vriendschap met de kabouter. Totale paniek slaat toe bij zijn ouders en ze komen hem onmiddellijk ophalen. Gelukkig staan Peer en tante Fee aan Kai’s zijde.

De tekeningen van Karst-Janneke Rogaar lijken met stift gemaakt, met alleen de kleuren zwart, groen, rood, blauw en grijs. De tekeningen zijn een beetje slordig, het bos best donker en wat duister, het huisje sprookjesachtig, tante Fee een goedige heks, de stad druk, grijs en kaal en Kai en vooral de kabouter koddig.

Alweer een superleuk boek in de serie Tijgerlezen, een serie voor jonge lezers waaraan geen AVI te pas komt, maar wel heel vriendelijk leesbaar (qua zinnen, lettertype, witregels), aantrekkelijk om te zien en vooral grappige dan wel lekker spannende (en vaak beide) verhalen. Dit deeltje is weer op alle fronten geslaagd. Voor kinderen vanaf ca. 7 jaar.