Mama kwijt / Chris Haugton ; vertaling [uit het Engels]: J.H. Gever

Meestal blog ik over (redelijk) nieuwe boeken, maar af en komt er een gouwe ouwe voorbij waar ik nog net zo blij van wordt als jaren terug. Zoals deze: Prentenboek van het Jaar 2012. Het bijbehorende vingerpoppetje slingert waarschijnlijk nog ergens rond in het bed of op de vloer van mijn inmiddels 17-jarige.

Mama kwijt is het eerste prentenboek van Chris Haughton en ik was jaren geleden al meteen wild enthousiast over zijn stijl: knallende, warme tinten (maar slechts een paar kleuren per boek), retro-achtig, rustig (door grote vlakken met maar één kleur), met aandoenlijke, grappig-uitziende dieren met grote ogen. Ik weet geen illustrator te bedenken die qua stijl op hem lijkt.

De zon komt op en heel hoog in een nest, vallen een mama uil en haar kleintje in slaap. Waarbij het kleintje akelig richting de rand van het nest helt. Gaat dat wel goed? Nee! Als we vervolgens een halve pagina omslaan, zien we het kleintje ‘Uh-oh!’ naar beneden stuiteren. ‘Boink… Boink… BOINK!’ Gadegeslagen door een aantal dieren, waarvan alleen de eekhoorn echt opvalt (de anderen zitten verscholen tussen de bomen).

De eekhoorn is gauw bij het uiltje en gaat hem helpen zijn mama te vinden. ‘Hoe ziet ze eruit?’ Volgens Kleine Uil is zijn mama ‘HEEL GROOT’. Met zijn armen probeert hij haar omvang aan te geven. ‘Ik weet het! Ik weet het!’, en volledig voorbijgaand aan het feit dat hij met een uilenjong van doen heeft, brengt het het uiltje bij een … beer (die ongelooflijk dom kijkt).

Kleine Uil zegt dat dat niet klopt, want zijn mama heeft puntige oren (ook met gebaren), waarop de eekhoorn hem bij een haas brengt, met een enorme ‘huh?’-uitdrukking. Vervolgens (‘Mama heeft GROTE OGEN’) komen we bij een kikker uit. En gelukkig grijpt deze kikker in. Hij steekt zijn hand op (aan een extreem lange arm) en zegt: ‘Jongens, wacht eens even. Ik weet waar jouw mama is…’ Die arme mama is natuurlijk ook overal aan het zoeken en kikker brengt ze bij elkaar: een dikke omhelzing, en een traan bij mama.

Als dank worden de eekhoorn en kikker uitgenodigd in het nest om koekjes te komen eten. En daar, als de lucht prachtig oranje wordt door de ondergaande zon, valt Kleine Uil weer in slaap, helt hij weer over met een ‘Uh-oh!’-open einde.

Ik heb dit boek in het verleden vaak voorgelezen, en ik heb in de jaren niets aan enthousiasme over het boek verloren: het is heel mooi om te zien, en origineel. Het verhaal is lief, en zooo grappig. Er is veel om over te praten en om mee te doen. Alleen al de gebaren. De traan van mama vind ik ook geweldig: wie wel eens een kind is kwijt geweest weet waarom.

In de vele jaren in de bibliotheek ben ik ook heel vaak de eekhoorn geweest: ik heb met zoveel kinderen aan de hand rondgelopen in de bibliotheek, op zoek naar mama. Terwijl ik geruststellend zei: ‘We vinden mama wel terug: mama’s raken nooit echt kwijt’. Slechts één maal hebben we mama niet gevonden. Wel een broer. Die zei: ‘Ze is hier ook helemaal niet met mama: ze is hier met mij.’

Mama kwijt is van alle toffe prentenboeken die Chris Haughton daarna maakte, nog steeds mijn dikke favoriet. Een feest om voor te lezen aan zowel peuters als kleuters.