Toen ik / Joke van Leeuwen

Misschien ben ik er een beetje laat mee: het boek is van 2017 en heeft inmiddels een Zilveren Griffel gewonnen, dus wellicht hebben jullie er allang over gehoord en het (voor)gelezen. Het is in ieder geval een heerlijk Joke van Leeuwen boek. Grappig hoe zij haar eigen stijl heeft en er niets is wat daar op lijkt. Toen ik gaat over het jongetje Deef, over gebeurtenissen in zijn leven en gedachtes in zijn hoofd. Er gebeurt niets spectaculairs, behalve in zijn fantasie die af en toe op hol slaat. Maar juist de gewone dingen worden zo mooi beschreven, en zeker met de geweldige grappige tekeningen erbij, dat ik het hele boek met een glimlach op mijn gezicht heb gelezen, met uitzondering van de momenten dat ik hardop moest lachen.
In mijn boekenkast staat een versleten versie van Een huis met zeven kamers van Joke van Leeuwen, een van mijn lievelingsboeken uit mijn jeugd: zo vaak in gelezen. Van Toen ik kreeg ik af en toe dat gevoel weer, alsof ik terug was in het huis van vroeger.
Het einde van Toen ik is zo lief (geen happy end, maar een lief moment tussen Deef en zijn moeder) dat ik er bijna een foto van zou plaatsen hier. Maar lees het liever zelf, of lees het voor. Ik zeg alleen: Ik hoef even niks te moeten. Zo’n mooie zin, die moet ik onthouden. Eh …wil.