Over (jeugd)boeken en (voor)leesplezier
Mijn papa / Annemarie van Haeringen & Ao De en Ao Teer
Herkenbaar als je kleine kinderen hebt: uitslapen zit er echt niet in. Kleintjes doen er alles aan om je wakker te krijgen vanaf het moment dat ze zelf wakker zijn geworden.
Herkenbaar voor kleintjes: je moet alles uit de kast halen om die slome ouders wakker en actief te krijgen.
Lampje / Annet Schaap
Over Lampje heb ik alleen maar zeer positieve recensies gelezen. Collega’s en vriendinnen die me vroegen of ik Lampje al had gelezen, stonden daar gelukzalig bij te glimlachen. Je zou bijna denken dat het boek nu wel een beetje moest gaan tegenvallen, maar dat was zeker niet het geval.
Paard, paard, tijger, tijger / Mette Eike Neerlin ; uit het Deens vertaald door Bernadette Custers
Hoewel ik de kaft mooi vind, denk ik niet dat deze het boek gaat verkopen: zowel de titel als de kleur en illustraties geven niets weg over de inhoud of de doelgroep. Moet dat dan? Wel als je wilt dat het boek daadwerkelijk uit de kast komt.
Daarom zal ik maar wat dingen verklappen: Paard paard tijger tijger is een Chinese uitdrukking en betekent dat iets niet bepaald goed gaat, maar dat het slechter had gekund. En dit slaat op het leven van Honey: een lief, zorgzaam meisje met een hazenlip, verstandelijk beperkte grotere zus, kettingrokende alleenstaande moeder en ergens anders nog een vader met zeer twijfelachtige gedragingen.
De schaduw van mijn broer / Tom Avery ; illustraties Kate Grove ; vertaling [uit het Engels]: Aleid van Eekelen-Benders
Kaia heeft een jaar geleden haar broer verloren. En sinds die verschrikkelijke gebeurtenis voelt ze zich ‘bevroren’. En met haar broer is ze ook haar moeder verloren: een vrolijke lieve moeder is veranderd in een vrouw met een flink drankprobleem. Kaia moet haar regelmatig van de grond rapen (soms uit haar eigen braaksel), treft soms een hysterisch huilende moeder thuis die het servies aan diggelen smijt. Gepraat en gelachen wordt er niet meer. Kaia is alleen met haar moeder: er is geen vader, geen broers of zussen. Haar vriendinnen op school hebben haar in de steek gelaten, niemand mag haar: ze wordt gepest, ze vinden haar een freak. De lezer ziet echter dat, hoewel er een paar hele nare meisjes zijn, de andere kinderen hier niet in mee gaan. En dat er een aantal kinderen zijn die haar niet buitensluiten en zelfs voorzichtig toenadering zoeken. Als er op een dag een nieuwe, wilde, vreemde, zwijgende jongen bij Kaia in de klas komt, begint ze langzaam te ontdooien. Dat de jongen niet wordt voorgesteld aan de klas, nooit een woord zegt, geen naam lijkt te hebben en hele rare dingen doet zonder dat iemand daar op reageert, doet wel ernstig vermoeden dat deze nieuwe vriend van Kaia een denkbeeldige is. Ach, als het helpt, is daar dan wat mis mee? Maar makkelijk is het niet: ‘Mijn broer werpt een lange schaduw; ontdooien kost veel tijd’. Zowel moeder als dochter beginnen langzaam op te krabbelen en elkaar en zichzelf terug te vinden. Ook krijgt Kaia steeds meer oog voor de vrienden die eigenlijk al voorzichtig achter haar leken te staan. Keerpunt is een hele bijzondere boekbespreking die Kaia voor de klas houdt en waarbij ze eindelijk haar mond open doet en haar hart open zet. Ik moest er een traantje bij wegpinken.
Hoewel dit allemaal heel zwaar klinkt, is het boek op zo’n manier geschreven dat je er met gemak doorheen vliegt. Een ontroerend boek over rouwverwerking, hoop en opkrabbelen. Met illustraties in grijstinten van ijskristallen, kinderen en vooral bomen en blaadjes. Haar boekbespreking ging dan ook over ‘Bomen in Groot-Brittannië – Een geïllustreerde gids’.
Een perfect kind? / Michaël Escoffier & Matthieu Maudet ; vertaald [uit het Frans] door Edward van de Vendel
Meneer en mevrouw de Vries gaan naar de supermarkt om een kind te kopen. Ze willen een perfect kind. Ze krijgen een laatste exemplaar, want de vraag naar perfecte kinderen is erg groot, aldus de verkoper. Het jongetje is inderdaad perfect: slaat een suikerspin af, want dat is niet gezond. Wanneer zijn ouders geen boodschappen hebben gedaan en de koelkast leeg is, zegt hij vrolijk dat het niet geeft en dat hij de volgende dag wel weer zal eten en als zijn vader hem vergeet uit school te halen en pas komt aanrijden als het al donker is, blijkt het jongetje dat als een mooie kans te hebben gezien om tot heel ver te tellen. Maar op het moment dat zijn ouders zich in de carnavalsdatum hebben vergist en het jongetje verkleed als bijtje naar school laten gaan (nota bene op de dag dat de schoolfotograaf komt) en hij op school wordt uitgelachen, krijgt hij bij thuiskomst een kleine woedeaanval. Het stelt niet veel voor, maar voor zijn ouders wel, want hij blijkt dus toch niet perfect te zijn en zijn ouders gaan terug met hem naar de supermarkt. Wanneer de verkoper het jongetje vraagt wat hij eigenlijk wil, vraagt het jongetje om perfecte ouders. De verkoper schiet in de lach: het idee! Die bestaan natuurlijk helemaal niet!
Grappig en origineel prentenboek. De kinderen bij het voorlezen leken zich vooral te verbazen over het perfecte gedrag van het jongetje: ze vonden het duidelijk niet normaal en wat zorgwekkend. Dat de ouders niet zo best bezig waren, leek ze minder op te vallen. Uit dit verhaal kan je concluderen: perfecte kinderen bestaan niet, net zo min als perfecte ouders. Het is alleen de vraag wie dat beter begrijpen: kinderen, of ouders?
© 2024 Boekmama.nl
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑
Recente reacties