De duizend bloemen van Dior / Annemarie van Haeringen

Tot en met 26 januari is in het Kunstmuseum Den Haag een tentoonstelling te bewonderen over Christian Dior: DIOR – A New Look. En nu geeft het Kunstmuseum (voorheen Gemeentemuseum) al jaren bij veel van de tentoonstellingen, samen met uitgeverij Leopold, prachtige kinderkunstboeken (meestal prentenboeken) uit. En bij deze tentoonstelling is het prentenboek verzorgd door Annemarie van Haeringen, die ruim 10 jaar geleden ook het prentenboek over Coco Chanel maakte: Coco of het kleine zwarte jurkje.

Een bloemenjurk, ‘dé bloemenjurk’, volgens eigen zeggen: ‘Je mag me miss Dior noemen’, vertelt ons het levensverhaal van Christian Dior. De jurk is overigens behoorlijk vol van zichzelf.

Ze vertelt ons over Diors jeugd in het mooie roze huis op de klif aan zee, het gezin, zijn elegante, prachtig geklede moeder, het rosarium waar hij dol op was, het strand met de rotsen, het Parijs waar de familie heen verhuisde, donkere tijden en uiteindelijk hoe zijn gelukkige jeugd zijn inspiratiebron werd.

De illustraties zijn onmiskenbaar Annemarie van Haeringen en ze zijn weer prachtig. Alleen al de kaft met stijlvolle, zwarte jurk op roze, waarbij het wijde rokgedeelte tevens een heuvel is waar de kleine Christiaan de grond staat aan te harken. De naam Dior in de titel blingblingt in sjieke paarse glimletters op de kaft.

Dat Diors jeugd zijn inspiratiebron was, zien we terug in de illustraties: overal is wel iets in de vorm van een jurk: de rotsen aan zee, de rozen in de tuin, de bloeiende jasmijn, kleine Christians schepwerk in het zand, in Parijs de dames op straat maar ook de poppen in een etalage en de beelden op een gebouw. De jurken vliegen uiteindelijk in het rond. Maar het meest jurkerig is de kamer van zijn moeder, met een behang van jurken. En uiteindelijk, als de bloemenjurk onthult over wie ze nu eigenlijk vertelt: de volwassen Christian Dior, die omkijkt naar twee pagina’s vol van zijn ontwerpen: prachtige jurken en een paar parfumflesjes. Ik zou bijna het boek meenemen naar de tentoonstelling, om te kijken of ik ze allemaal kan vinden.

Eén pagina wijkt af van de pracht en praal: de zwarte bladzijde in het leven van Dior. Ergste van alles was dat zijn lievelingszusje naar een concentratiekamp werd afgevoerd. Onder een enorme, zwarte wolk zien we drie vrouwen in grauwe, gestreepte hobbezakken werken in de grauwe grond. ‘Hier wil ik niets over jurken zeggen’, zegt de bloemenjurk ons.

Annemarie van Haeringen heeft in dit sprookjesachtige verhaal, op bijzonder wijze verteld, prachtig en stijlvol verbeeld hoe schoonheid en fijne momenten een inspiratiebron kunnen zijn voor nog veel meer pracht en creativiteit. In ieder geval voor Christian Dior. Vasthouden aan de mooie dingen, en proberen over de zwarte tijden heen te stappen: ik vind het wel een mooi voornemen voor mezelf voor het komende nieuwe jaar.

Mode- en kledingtentoonstellingen vind ik de allerleukste tentoonstelling. En het Kunstmuseum heeft regelmatig de meest prachtige shows op dat gebied. Dat in combinatie met de prentenboeken bij tentoonstellingen en het geweldige gebouw van Berlage, maakt het Kunstmuseum tot een van mijn favorieten. Binnenkort ga ik naar de Diorshow en daar kijk ik dan ook erg naar uit!