Over (jeugd)boeken en (voor)leesplezier
De rommelige reus / tekst Julia Donaldson ; illustraties Axel Scheffler ; vertaald [uit het Engels] door Bette Westera
Jeeeh! Ik ben dol op de boeken van Julia Donaldson en Axel Scheffler! En ik niet alleen: supergeliefd is natuurlijk vooral De Gruffalo van dit kinderboekenduo. De rommelige reus kwam in 2002 voor het eerst in Nederlandse vertaling uit en hier is weer een frisse herdruk. Dus die heb ik natuurlijk voorgelezen.
Toen ik vijf jaar geleden werd onderzocht op ADHD, zei mijn man in een van de gesprekken: ‘Ze kan maar heel kort lezen’. Dat vond ik een zeer schokkende uitspraak, want dat had ik nog nooit tegen iemand gezegd. Als bibliothecaris zeg je liever niet hardop dat lezen je niet makkelijk afgaat. De geest was uit de fles en kon er niet meer in terug, al was het eigenlijk alleen de psycholoog die dit nu ook wist. Toen ik het later zelf ook tegen anderen ging zeggen, zoals collega’s, zeiden ze; ‘Huh? Maar je leest toch heel veel?’. Ja en nee: het is maar hoe je het bekijkt.
Jij geeft me vleugels / Pimm van Hest & Connie Snoek
Een klein vogeltje voelt zich eenzaam en verloren. Tot hij wordt opgetild door iets dat op een nestje lijkt: het blijken de handen te zijn van een vriendelijke vogelverschrikker die zich over het vogeltje ontfermt, er alle jaargetijden voor hem is en het vogeltje leert vliegen. Tot de vriendelijke vogelverschrikker ernstig op de vingers getikt wordt door een eng uitziende vogelverschrikker die hem opdraagt te doen wat hij moet doen. De vriendelijke vogelverschrikker neemt zijn taak weer op zich en de ongelukkigheid straalt er vanaf. Maar wie goed doet, goed ontmoet.
Het verloren boek / Margarita Surnaite ; vertaald [uit het Engels] door Erna Sassen
In een maatschappij waar steeds meer zombies rondlopen die alleen maar oog lijken te hebben voor de telefoon in hun hand, verschijnen ook steeds meer (vooral prenten-)boeken over afgeleide mensen. Zo ook deze, maar hier is het ook een beetje de telefoon versus het boek.
Kijk naar boven! / Jung Jin-ho ; vertaling uit het Engels
Dit prentenboek, dat bijna geheel zwart/wit is, begint met een auto-ongeluk waarbij meisje Miki haar benen bezeerd en per ambulance wordt afgevoerd (in 5 piepkleine niet dramatische illustraties: auto, boem, rollende band, ambulance, benen op brancard). Miki belandt in het ziekenhuis, in een rolstoel (tijdelijk of blijvend is onduidelijk) en kijkt vanaf het ziekenhuisbalkon (of is het balkon van haar eigen huis?) naar beneden. Ze ziet piepkleine mensen op een plein van bovenaf. Dat geeft een gek perspectief: ‘het lijken net mieren’. Ze kijkt en kijkt, maar niemand ziet haar. Totdat ze roept: ‘Hela, ik ben hier!’. Een jongetje kijkt. Miki en hij roepen naar elkaar. Het jongetje begrijpt haar perspectief en gaat op het plein liggen zodat zij hem helemaal kan zien. Andere mensen vragen waarom hij dat doet en gaan vervolgens ook liggen. Een fietser komt er bij liggen, een persoon met hond (die ook gaat liggen) en een stelletje doet liggend een dans. Het meisje op het balkon was steeds nauwelijks in beeld op de illustraties: je zag vooral wat haar. Maar nu iedereen voor haar is gaan liggen, zie je meer: een hele brede glimlach. Op de laatste pagina is het balkon leeg. Waar is Miki? Het plein heeft inmiddels een beetje kleur gekregen (o.a. lieflijke roze bloesem aan de bomen) en als je goed kijkt zie je een rolstoel staan, naast een bankje. En op dat bankje zitten een jongetje, en een meisje: het jongetje dat naar boven keek en Miki.
Wat een bijzonder boek! Kijken vanuit een heel ander perspectief, mooie illustraties waar je toch even goed naar moet kijken, het hoopvolle eind voor het eenzame kind. Ik vroeg me af hoe de voorleeskinderen het boek zouden vinden, of het niet te bijzonder was en of ze de zwart/wit-illustraties wel zouden waarderen. Maar ze gingen heel enthousiast in het verhaal mee, we hebben van alles bekeken en benoemd en ze vonden het einde ook heel mooi. Een boek dat denk ik niet direct gepakt zal worden in de bibliotheek, maar dat zeker de moeite waard is!
Vertaald vanuit het Engels (vertaler is niet vermeld), oorspronkelijke uitgever: Seoel : Hyeonamsa Publishing Co., Ltd. Ik ben nooit in Seoel geweest, maar wellicht verklaart de oorspronkelijke plek van uitgave dat iedereen in het boek zwart steil haar heeft.
© 2025 Boekmama.nl
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑
Recente reacties