Over (jeugd)boeken en (voor)leesplezier

Month: april 2019 (Pagina 1 van 2)

Kijk naar boven!

Kijk naar boven! / Jung Jin-ho ; vertaling uit het Engels

Dit prentenboek, dat bijna geheel zwart/wit is, begint met een auto-ongeluk waarbij meisje Miki haar benen bezeerd en per ambulance wordt afgevoerd (in 5 piepkleine niet dramatische illustraties: auto, boem, rollende band, ambulance, benen op brancard). Miki belandt in het ziekenhuis, in een rolstoel (tijdelijk of blijvend is onduidelijk) en kijkt vanaf het ziekenhuisbalkon (of is het balkon van haar eigen huis?) naar beneden. Ze ziet piepkleine mensen op een plein van bovenaf. Dat geeft een gek perspectief: ‘het lijken net mieren’. Ze kijkt en kijkt, maar niemand ziet haar. Totdat ze roept: ‘Hela, ik ben hier!’. Een jongetje kijkt. Miki en hij roepen naar elkaar. Het jongetje begrijpt haar perspectief en gaat op het plein liggen zodat zij hem helemaal kan zien. Andere mensen vragen waarom hij dat doet en gaan vervolgens ook liggen. Een fietser komt er bij liggen, een persoon met hond (die ook gaat liggen) en een stelletje doet liggend een dans. Het meisje op het balkon was steeds nauwelijks in beeld op de illustraties: je zag vooral wat haar. Maar nu iedereen voor haar is gaan liggen, zie je meer: een hele brede glimlach. Op de laatste pagina is het balkon leeg. Waar is Miki? Het plein heeft inmiddels een beetje kleur gekregen (o.a. lieflijke roze bloesem aan de bomen) en als je goed kijkt zie je een rolstoel staan, naast een bankje. En op dat bankje zitten een jongetje, en een meisje: het jongetje dat naar boven keek en Miki.

Wat een bijzonder boek! Kijken vanuit een heel ander perspectief, mooie illustraties waar je toch even goed naar moet kijken, het hoopvolle eind voor het eenzame kind. Ik vroeg me af hoe de voorleeskinderen het boek zouden vinden, of het niet te bijzonder was en of ze de zwart/wit-illustraties wel zouden waarderen. Maar ze gingen heel enthousiast in het verhaal mee, we hebben van alles bekeken en benoemd en ze vonden het einde ook heel mooi. Een boek dat denk ik niet direct gepakt zal worden in de bibliotheek, maar dat zeker de moeite waard is!

Vertaald vanuit het Engels (vertaler is niet vermeld), oorspronkelijke uitgever: Seoel : Hyeonamsa Publishing Co., Ltd. Ik ben nooit in Seoel geweest, maar wellicht verklaart de oorspronkelijke plek van uitgave dat iedereen in het boek zwart steil haar heeft.

Prentenboek Top 10 2020

De Prentenboek top tien 2020 is bekend! Dit zijn de boeken waar het tijdens de Nationale Voorleesdagen begin volgend jaar allemaal om zal draaien, en natuurlijk het meest om het Prentenboek van het jaar: Moppereend. Sommige heb ik gelezen, en sommige daarvan heb ik eerder op mijn blog besproken. Ik zet ze op een rijtje:

Moppereend / Joyce Dunbar, Petr Horáček ; vertaling [uit het Engels]: Jesse Goossens

Moppereend gaat gedurende dit prentenboek van mopperig naar extreem chagrijnig. De andere dieren, die haar juist proberen op te vrolijken door te vragen of ze met hen wil meedoen, worden uiteindelijk allemaal aangestoken door het gechagrijn van eend. Ondertussen wordt het donderwolkje boven moppereend groter en groter tot het een ‘megantische’ zwarte wolk is geworden. En wat krijg je dan? De boel barst los: regen, dansende dieren in de plassen en een regenboog. Weer zo’n mooie conclusie: hoe donker de wolken ook worden, ooit komt er een einde aan.

De boer en de dierenarts / Pim Lammers & Milja Praagman

Wel (voor)gelezen, niet beschreven, daarom bij deze: de boer raakt een beetje in de war van de dierenarts. De dieren snappen waarom en helpen de boer die zelf te verlegen is een handje: de boer is verliefd op de dierenarts. Gelukkig is het wederzijds 🙂

De grote vijf / Bella Makatini & Judi Abbot

Dani’s opa heeft hele mooie kunstwerken uit zijn geboorteland. Dani is vooral onder de indruk van het schilderij met ‘de grote vijf’. Als hij vijf dagen bij opa komt logeren, belooft opa iedere dag iets te vertellen over een van de dieren. Grappige is dat hij eerst wat vertelt over het dier en vervolgens Dani raadt welk dier het is, net als de voorleeskinderen. De laatste twee dieren zijn te moeilijk en kan Dani niet raden, net als de voorleeskinderen. Leuk prentenboek over dieren, logeren bij een lieve opa en over ergens anders vandaan komen.

De hapgrage krokodil / geschreven door Jonnie Wild ; met illustraties van Brita Granström ; vertaald uit het Engels door Ineke Ris

Om onduidelijke redenen heb ik dit boek niet bekeken, gelezen of voorgelezen (waarschijnlijk had ik vakantie toen het nieuw binnenkwam en is het er doorheen geglipt). Komt dus nog.

Deze ridder zegt nee / Lucy Rowland & Kate Hindley ; vertaling [uit het Engels]: Bette Westera

Vrolijke illustraties en hele fijne rijm(vertaling) in dit prentenboek over een superbraaf jongetje dat altijd Ja zegt, totdat er een kriebel in hem opkomt en hij tot ieders schrik ineens op alles Nee zegt.

Een schildpad was zijn schildje kwijt / Marjet Huiberts & Carmen Saldaña

Marjet Huiberts is vooral bekend van de prentenboeken van Aadje Piraatje en Ridder Florian: grappige verhalen op goedlopend rijm. Dit verhaal is niet grappig, maar aanvankelijk verdrietig (zelfs de volwassenen in het publiek maakten meelevende ‘ach, wat zielig!’-geluiden) en uiteindelijk lief en hartverwarmend. Wat een happy end, op goedlopend rijm. Totaal anders door de andere toon en weer een hele andere illustrator. Prachtige illustraties ook.

Otto groot, Otto klein : 101 tegenstellingen / Tom Schamp

Hoewel ik Tom Schamp echt fantastisch vind – de immer drukke illustraties zijn altijd een kleurig prachtfeest om te bekijken en te benoemen, bovendien zitten de boeken altijd vol met grapjes in woord en beeld – begrijp ik de keuze voor dit boek niet. Deze boeken zijn geweldig om met een, twee of hooguit drie kindjes samen te bekijken, maar lenen zich niet echt om voor een groep te gebruiken. Bovendien is dit een heruitgave van een boek uit 2014. Ik wist niet dat dat ook kon bij de Prentenboek top 10.

Spelen tot het donker wordt / Marit Törnqvist ; twee gedichten van Hans & Monique Hagen

Dit hardkartonnen boekje begint met een gedicht over een jongetje en en meisje die altijd samen spelen en eindigt met een gedichtje aan het einde van het boek waarin de (speel)dag ook eindigt. Hiertussen tekstloze prenten waarop de kindjes meestal samen spelen en soms alleen. Wat een prachtige, vriendelijke en herkenbare prenten van restaurantje spelen met heel veel poppen en knuffels, een supertreinbaan met houten rails bouwen, spelen in bad en in de sneeuw, op de muur tekenen. Het is allemaal heerlijk en herkenbaar, zowel voor kind als volwassenen. De voorleeskindjes stonden allemaal voor mijn voorleesstoel elkaar te verdringen om alles te kunnen bekijken en benoemen en op mijn knie lag een klein handje. Wat een fijn boekje! Voor peuters, maar ook nog heel leuk voor kleuters.

Van 1 tot 10 / Mies van Hout

Mies van Hout maakt geweldige illustraties. Een prachtig telboekje is dit, dat ik niet heb voorgelezen in de bibliotheek omdat mijn doelgroep tussen de 4 en 7 is en dit echt een peuterboekje is.

Zó moe en toch klaarwakker / Susanne Strasser ; Vertaling [uit het Duits] : Berd Ruttenberg

Toch wel een tijdje terug voorgelezen en niet beschreven. Ik speel even een beetje vals en gebruik een stukje uit het stukje dat ik schreef over een ander boek van Suzanne Strasser (De walvis gaat in bad): Volgens mij houdt Suzanne Strasser wel van hardkartonnen prentenboeken met grappige stapelverhalen met dieren in de hoofdrol (Ha… een wipwap!, Mmm… een taart!, Zó moe en toch klaarwakker). Geeft dat? Nee, ik vind ze eigenlijk buitengewoon leuk (om voor te lezen). En ik vind ze niet alleen leuk: gisteren las ik het boek voor in de bibliotheek. Er waren maar twee kindjes (een derde was afgevoerd) en die zaten te bulderen van het lachen bij dit boek.

De onverwachte held van kamer 13B

De onverwachte held van kamer 13B / Teresa Toten ; vertaling [uit het Engels] Esther Ottens

Als je een boek jaren geleden hebt gelezen (in 2015 in dit geval, vertelt de Bibliotheek Wise app mij), kun je het dan nog aanraden in de bibliotheek? Jazeker! En dat doe ik met deze dan ook regelmatig. Maar kun je er nog een blog over schrijven? Nee, dat moet je toch echt vlak na het lezen doen. Gelukkig heb ik het tekstje dat ik ooit over dit boek op Facebook zette teruggevonden (ik had toen nog geen blog, maar schreef af en toe wat op Facebook als ik enthousiast was) en plaats deze alsnog hier:

‘Dit boek had ik voor mezelf klaarliggen, maar gaf het eerst aan Kasper die om een boek vroeg. Waar hij normaal weken en weken over een boek doet, was deze binnen een week uit en had ook nog eens een leeshonger in hem opgewekt. En terecht! Geschreven vanuit een (fictieve) jongen met dwangneurose. Een jongen die zo leuk lief en ontzettend geestig is, dat ik ondanks de ellende (en die is groot, en wordt steeds groter) op bijna elke bladzijde op zijn minst zit te gniffelen. Net wel (op pagina 198) voor het eerst een traantje weggepinkt). Met recensie erbij van JaapLeest, omdat ik me er ontzettend in kan vinden. Zeker de laatste zin: “Na het dichtslaan houdt iedere lezer van Adam en gunt hem alle geluk van de wereld, dat kan niet anders”.’

Dat was eigenlijk wel heel erg kort (lees dus vooral de recensie van Jaap Friso) en ook had ik het boek nog niet uit, maar ik was kennelijk zo enthousiast dat ik het graag wilde delen. Grappige is dat er boeken zijn die ik heel mooi vind, maar die in de loop van de jaren vervagen in mijn hoofd. Deze niet. Bovendien krijg ik regelmatig van klanten aan wie ik het heb aangeraden terug dat ze het zo mooi hadden gevonden.

Dit was trouwens de eerste recensie die ik las van Jaap Friso: ik had toen recensies zitten googlen om degene die me het meeste aansprak erbij te plaatsen en met die van Jaap was ik meteen om: sinds die tijd lees ik al zijn recensies op www.jaapleest.nl. Dat er zulke fijne recensenten zijn heeft mij ook lang tegengehouden om zelf een blog te beginnen. Want wie ben ik nou helemaal? Geen recensent in ieder geval. Maar aangezien ik toch stukjes bleef plaatsen op Facebook over boeken die ik mooi vond, moest ik me er wellicht maar eens aan wagen. En inmiddels doe ik het anderhalf jaar en vind ik het nog steeds heel leuk om te doen. Ik ben inderdaad geen recensent, maar wel een enthousiast boekenaanrader. Dat doe ik vooral op de bibliotheekvloer, en in mijn vrije tijd hier op mijn blog. En om mooie boeken en geweldige schrijvers kan sowieso nooit genoeg gejuicht worden.

De kus

De kus / Linda Sunderland, Jessica Courtney-Tickle ; vertaling [uit het Engels]: Kirsten Verhagen

Als oma weg gaat heeft Eddie, die druk aan het spelen is, geen tijd voor uitgebreid afscheid en daarom blaast hij haar een kusje toe. Oma vangt de kus en stopt hem in haar zak. Bij de bushalte staan veel mensen, waaronder een man die er verdrietig uit ziet. Ze laat hem de kus zien en hij moet lachen. Hij pakt haar hand en danst met haar. De andere mensen beginnen ook mee te dansen. Later laat ze de kus zien aan een moeder die haar kind zit uit te foeteren, en ook moeder en dochtertje worden er terstond vrolijk van. Iedere keer dat de kus wordt gebruikt, wordt deze groter en stralender. Een nare rijke man heeft van de bijzondere kus gehoord en wil hem van oma kopen. Als oma weigert gaat hij van vleierij, naar treiterij en als dat ook niet werkt, steelt hij de kus. ” Lees verder

Een pop voor Hannah

Een pop voor Hannah / Peggy Poppe & Ann De Bode

Dit kleine donkere boekje had meteen mijn aandacht toen ik het zag staan tussen de nieuwe boeken. Het ziet er niet uit als een vrolijk boekje en dat is het ook zeker niet: het is een klein verdrietig waargebeurd verhaal over een Joodse moeder ten tijde van de Tweede Wereldoorlog die in gevangenschap stiekem een pop voor haar dochtertje maakt.

Lees verder

« Oudere berichten

© 2024 Boekmama.nl

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑