Kikker is Kikker / Max Velthuijs

Dit keer een heel persoonlijk stukje.

Ik ben oneindig dol op de boeken van Kikker van Max Velthuijs (de echte van zijn hand dan) en heb me vaker afgevraagd welke ik nou het allermooiste vind. ‘Kikker in de kou’ scoorde bij mij altijd wel heel hoog, zeker nadat ik ergens had gelezen dat de favoriete Kikker-prent van Max Velthuijs degene was waarop de vrienden kikker in de sneeuw vinden en hem met zijn allen optillen om hem gauw naar huis te brengen en liefdevol te verzorgen. Ik heb alle (echte) Kikker-boeken regelmatig voorgelezen: aan mijn eigen kinderen, bij het voorlezen in de bibliotheek en bij klassenbezoeken.

Een frisse herdruk is voor mij altijd aanleiding om een gouwe ouwe weer voor te lezen in de bibliotheek en laatst heb ik dan ook ‘Kikker is Kikker’ voorgelezen. Dat was lang geleden voor mij en ineens bekeek ik het boek met andere ogen. Het bleef dagen in mijn hoofd hangen: Kikker is Kikker gaat over mij.

Kikker wordt steeds ongelukkiger in dit boek, want hij raakt er steeds meer van overtuigd dat iedereen iets bijzonders kan, behalve hij. Al zijn vrienden hebben talenten, maar hij niet: hij is maar een domme kikker die niets kan. Alles wat de anderen kunnen probeert hij ook, maar mislukt. Tot vriend Haas hem erop wijst dat ook hij een heleboel niet kan wat de anderen wel kunnen en dat Kikker juist wel heel bijzonder is: hij kan geweldige sprongen maken! Kikker kijkt eens goed naar zichzelf in de spiegeling van een meertje en beseft: ‘Ik ben mooi en ik kan zwemmen en springen als de beste!’. Eindelijk omarmt hij zichzelf (figuurlijk). Hij is wie hij is en daar boft hij mee. Kikker is Kikker.

Vier of vijf jaar geleden kreeg ik de diagnose ADHD en dat was echt een keerpunt in mijn leven. Voor die tijd zag ik ook alleen wat anderen allemaal wel konden en ik niet, wat er allemaal mis ging en maar niet wilde lukken. Net als Kikker was ik ervan overtuigd dat ik maar dom was. Waar er bij Kikker een lieve vriend is die hem een duwtje in de goede richting geeft, was dat bij mij de diagnose. Ook ik keek naar mijn weerspiegeling in het water (bij wijze van spreken) en zag ineens dat ik wel degelijk kwaliteiten had. Ik had mij al die jaren blind gestaard op mijn mislukkingen. Op ADHD-gerelateerde Facebookpagina’s heb ik een hoop verhalen van voornamelijk vrouwen gezien waarbij het hen ook zo was vergaan.

Enniehoe: mogelijk is dit nu mijn favoriete Kikkerboek, al blijft het kiezen moeilijk. Het is sowieso een prachtig prentenboek dat voor velen herkenbaar zal zijn en zo niet, dan is het nog steeds een heel mooi verhaal (zowel qua tekst als illustraties). Kreeg dan ook niet voor niets de Gouden Penseel in 1997 en vanaf 5 april is dit het Geef een prentenboek cadeau – boek! en is het te koop voor slecht 2 euro!